Symphonica - Dutch review Vienna (Sept. 4)

This is the Dutch review - the English review is over here.
Dit is overigens geen klassieke review, dat is niet nodig want de feiten zijn inmiddels al lang en breed bekend. Meer een terugblik op hoe ik die eerste Symphonica show van 2012 beleefd heb.

George is back!

Zo, de kop is er af. George Michael staat weer op het podium met zijn Symphonica show, krijgt fantastische reviews en alle fans zijn opgetogen en razend enthousiast. Daarnaast was ik persoonlijk - en misschien ben ik daar de enige in hoor - bijzonder opgelucht dat hij er inderdaad helemaal klaar voor was. Ik vond het eerlijk gezegd nog al een drieste move dat hij relatief snel na zijn herstel weer zo'n vermoeiende tour had gepland. Zeker toen bekend werd dat hij de uitgestelde Australische tour er ook nog achteraan zou plakken! Net als veel andere fans had ik - met de beelden uit december 2011 van een breekbare en sterk vermagerde George nog op mijn netvlies - verwacht dat hij een jaartje zou overslaan. Maar nee, hij wilde niet langer wachten, wilde ons misschien niet langer laten wachten. En dus was het 4 september weer tijd voor een grote GM-reünie.

Buiten de Stadthalle was ontzettend veel pers aanwezig, het was heel duidelijk groot nieuws in Wenen dat 'hun' George Michael weer ging optreden. Overal stonden tv-correspondenten in hun microfoontje te tetteren met de Stadthalle als fraaie achtergrond. Zelf moest ik nog het meeste grinniken om de opvallende aanwezigheid van de Krone Zeitung, er stond beide avonden een grote opblaasbare reclamezuil op het pleintje voor de ingang. De Kronen Zeitung is de krant die in november 2011 als enige een juichende recensie van het Weense Symphonica concert had geplaatst - een concert dat volgens de luie recensent had plaatsgevonden terwijl George op dat moment ernstig ziek in het ziekenhuis lag! Volkomen terecht maakte die recensie de Kronen Zeitung tot de risee van de Oostenrijkse pers. Maar goed, ze waren er nu dus wél echt bij. Na afloop kreeg iedereen die wilde een schitterend uitgevoerd magazine over George. Dus was mij betreft was alles vergeven!

De sfeer in de zaal was dinsdag opgetogen maar ook een beetje vreemd. De zaal hield zogezegd zijn adem in. Iedereen was nerveus - nou ja, bijna iedereen dan. Want zo op het oog had George zelf helemaal nergens last van. Geroutineerd draaide hij de show en hij pakte de zaal als vanouds in. Als je niet beter wist zou je nooit geloofd hebben dat dit zijn eerste Symphonica optreden was na bijna een jaar pauze! Gekke man is het toch - hij kan hoorbaar zenuwachtig zijn als hij in Londen optreedt maar op zo'n cruciaal moment in zijn carrière als dit zingt hij de sterren van de hemel.

Zijn stem was super - na het optreden op de Olympische Spelen een blije verrassing. Maar ja, anders dan bij de Olympishce Spelen heeft hij bij Symphonica de absolute controle over de sound en gaat alles precies zoals hij wil. En dat hoor je er aan af, hoor. George streeft er naar dat zijn live concerten de CD benaderen - en dat lukt hem bijna altijd. Alleen is zijn stem live nog beter, interessanter moet je misschien wel zeggen (meer energie, meer emotie), dan op CD!

Wat ik héél erg jammer vond is dat hij juist die eerste avond zijn band niet aan ons voorstelde. Deze mensen zijn allemaal zo verhipte trouw en loyaal aan hem, zij hadden best een publiek bedankje van hem verdiend. En ik denk dat ook alle fans het leuk hadden gevonden om hen speciaal nog eens toe te juichen. Gelukkig is er twitter!

Ik had een plekje op rij 14, ver weg dus, maar omdat ik aan het gangpad zat had ik toch nog heel goed zicht op George. Min of meer schuin achter mij zat een jonge steward, weliswaar met zijn rug naar mij toe - maar toch gevaarlijk dichtbij. Wijs geworden van alle camera troubles van vorig jaar heb ik maar ronduit gevraagd of een paar foto's nemen toegestaan was. Hij wierp een kritische, bijna geringschattende blik op mijn camera en zei dat het geen enkel probleem was. Hij had wel gelijk, het was eigenlijk net te ver weg voor een mooie foto. Maar wat maakt het uit, dit was zo'n bijzondere avond dat elke foto, hoe wazig ook, een mooi aandenken was.

Een tijdje na het begin van de show was er links voor in de zaal wat commotie, een hele groep mensen was veel te laat binnengekomen maar omdat de show al begonnen was hadden andere mensen hun plaatsen ingenomen. De stewards moesten er aan te pas komen om alles weer recht te trekken en iedereen zijn juiste plek te geven. Veel later op de avond - zo aan het begin van Praying For Time - ontstond op min of meer dezelfde plek weer commotie, mensen liepen van hun plaats en de steward naast mij holde naar voren. Ik vroeg me al af wat er nu weer aan de hand was totdat het plotseling met een schok tot me doordrong: de trek naar voren is al begonnen! Aarzelend kwam ik ook van mijn plaats, me afvragend of het wel zin had om vanaf rij 14 naar voren te lopen. Voortgedreven door de mensenmassa achter me liep ik toch maar door, sloeg bij het podium rechtsaf en voor ik het wist stond ik op rij 2 pal voor George zijn snoet. Nou ja zeg! Ik moest mezelf echt even knijpen! Ik had er helemaal geen rekening mee gehouden dat ik zo dicht bij zou kunnen komen, wat een heerlijk kado.

En toen ik daar zo vooraan stond en George eens goed kon aankijken, was ik er voor het eerst sinds hij uit het ziekenhuis ontslagen was helemaal gerust op. Want wat zag hij er toch goed uit - onvoorstelbaar gewoon! De kwaliteit van de beschermengelen die over George waken is echt onovertroffen. Zo vaak al heeft hij met ondoordachte acties zijn carrière schijnbaar onherstelbare schade toegebracht, zo vaak al is hij door het oog van de naald gekropen - ik zal die foto uit 2009 van het wrak van zijn Jeep niet licht vergeten. Maar hoe diep hij ook valt, telkens staat hij weer op met zijn gezondheid, zijn stem en zijn carrière intact. Hij weet het zelf ook: I'm back - louder than ever maybe! Gelukkig maar, het is erg leuk met George erbij!