Symphonica - Dutch Review for Dublin November 3

This is the Dutch review for November 3, the English review is here.

Ik weet nog goed dat we allemaal in het stof van de snelweg in de rij zaten bij dat kleine knusse The Point. En hoe slecht the Point bereikbaar was met het OV. 's Ochtends dropte de bus mij midden in het havengebied, en op mijn vraag welke kant ik in vredesnaam op moest maakte de buschauffeur een vaag armgebaar en reed laconiek weg.
Na de show zou er nog één bus gaan terug naar de stad. Dat was in ieder geval de theorie, in de praktijk was er in geen velden of wegen een bus te bekennen. Dat werd dus lopen, niet echt lekker als je een hele dag in de rij gestaan en aan het hek gehangen hebt.

Dat was toen! Inmiddels is Dublin een prachtig modern tramlijn netwerk rijker en blijkt The Point plotseling prima ontsloten. Na afloop van de show loop je relaxed naar de tramhalte naast The Point. Binnen 10 minuten stond ik op het busstation, op 5 minuten lopen van mijn B&B. Wat een verschil met 2007.
Het gebouw van de O2 Arena zelf is bijna twee keer zo groot geworden, in plaats van ruim 8.000 mensen passen er nu ruim 14.000 in. Het uitgangspunt is dat je op geen enkele plaats in de zaal verder dan 60 meter van het podium verwijderd bent, maar die claim moet je met behoorlijk wat korrels zout nemen. Strikt genomen zal het best kloppen maar bovenin-achterin is nog steeds een fors eind verwijderd van het podium, net zoals in elke andere zaal. We spraken in de pauze Holger nog even, die Duitse superfan die zo'n beetje alle shows afloopt (ja, ik weet het, moet je horen wie het zegt) en hij zei dat het zicht boven niet overhield en dat het er ook erg rumoerig en onrustig was. Om de paar minuten stond er wel weer iemand op om iets vaags te gaan doen (lees: meer bier halen). Ik snap dat niet hoor, ook achterin waren de kaarten nog behoorlijk duur (tot zo'n € 130) dan ga je toch niet de helft van de tijd aan de bar hangen?

De zaal is wél heel mooi opgebouwd, de tribuneplaatsen liggen als een waaier om het podium heen. En ik had dus via twitter een kaartje voor middenvoor op de eerste rij weten te scoren. Super mooi natuurlijk, front row en dit keer bepaald geen restricted view maar George pal voor mijn neus. De afstand tot het podium was niet al te groot (maar natuurlijk niet zo onwerkelijk klein als bij de Royal Albert Hall of Toulouse) en ik kon weer eens met eigen ogen aanschouwen wat het een iel manneke "onze" George eigenlijk is, twee keer blazen en hij ligt om.

George en de band
George was in Dublin weer ouderwets goed op dreef, gooide zich met hart en ziel in de vertolking van de nummers. Ook de rest van zijn band was volop bezig met genieten. Ik zie drummer Mark McLean steeds meer glimmen en lachen tijdens de medley bijvoorbeeld en ook de zangers staan glunderend op het podium.

En Henry Hey is sowieso heel erg blij met Symphonica, dat blijft heerlijk om te aanschouwen. Het is ook mooi om te zien dat hij en George elkaar helemaal gevonden hebben. Wel bijzonder want afgezien van de grote liefde voor muziek lijken ze toch heel anders in elkaar te zitten. Henry is naar eigen zeggen (twitter) een "go with the flow" type en daar zal niemand George ooit van 'beschuldigen'.
Nadat George even met het publiek gepraat heeft draait hij zich vaak half om naar Henry en dan wisselen ze een korte blik of een handgebaar uit. Vroeger zei George nog wel eens iets tegen hem, maar nu hebben ze zelfs geen woorden meer nodig. Het is een mooi stel!

Wat mij telkens weer opvalt aan George is die buitengewone concentratie waarmee hij zingt. Ik zou wel eens willen weten wat er in hem omgaat als hij daar staat, de ogen gesloten, zingend vanuit zijn hart. Hij mag zich dan wel niet elke keer "lost in music" voelen, hij sluit zich op een bepaalde manier wel af voor alles om hem heen. In The Point was het nogal gillerig publiek, ook irritant dwars door de nummers heen. Bij Kissing A Fool werd er extreem veel gegild door een (dronken?) vrouw achterin. Ik werd er helemaal kriebelig van, je bent toch niet bij een voetbalwedstrijd of zo, maar George miste geen noot, liet het waarschijnlijk helemaal niet tot zich doordringen.

Gelukkig is George weer begonnen met het introduceren van Let Her Down Easy. Het is zo'n prachtig nummer, maar als je niet weet waar het over gaat, mis je toch een stukje. George was er in Dublin niet helemaal bij, want hij zei dat het nummer ging over een conversatie die Terence Trent Darby gevoerd had met de vriend van zijn "girlfriend". Dat moet natuurlijk  "daughter" zijn dus de mensen die die avond voor het eerst kwamen hebben nu een heel gek beeld van het nummer én van Terence Trent Darby.

Wild Is The Wind was in Dublin excellent, zo goed had ik hem nog niet gehoord. Vol emotie en passie en vooral ook met heel veel dansen. Daarna was George echt even buiten adem! Een korte introductie van Safe volgde waarbij George wederom meldde dat hij “wrote it four days after mompel, mompel, mompel”. Verdorie, vrijdag in de Royal Albert Hall toen hij het nummer voor het eerst introduceerde kon ik het laatste deel van die zin ook al niet verstaan doordat George in gemompel verviel. Dat van die 4 dagen komt helder en duidelijk door en daarna valt-ie weg. In de pauze dus maar even gecheckt bij twitterkennis Shrirley en wat blijkt: de missende woorden zijn “after meeting Kenny”! Ja, dat verklaart meteen dat gemompel, daar zit natuurlijk pijn.

Ik vind dat wel ontroerend, in het interview dat hij voor die documentaire van VH1 gaf (ten tijde van GM:A Different Story) vertelde hij immers dat hij na 4 dagen samenzijn met Kenny hem zijn liefde had verklaard. Blijkbaar heeft hij het niet alleen bij woorden alleen gelaten maar ook nog het schitterende Safe geschreven als muzikale liefdesverklaring. De cirkel is rond, Safe is zijn eerste liefdesverklaring en Where I Hope You Are de laatste; het is mooi dat beide nummers nu samen op de setlist staan.

Symphonica kent veel dirigenten. Sidwell heeft destijds  in de repetitieweken het orkest helemaal klaar gestoomd voor Symphonica, daar is nog een leuk clipje van te zien op het videokanaal van GeorgeMichaelNL. Sidwell komt voor RAH en ROH of zoals George in Londen nogal tactloos opmerkte “for the special shows” weer terug omdat de opstelling van het orkest in die zalen anders dan anders is.

Voor de rest is Henry Hey met die losse stijl van hem de baas over het orkest. Behalve bij twee nummers, Let Her Down Easy en Patience; dan vergt zijn pianospel zoveel aandacht dat één van de violisten (links op het toneel) de honneurs waarneemt.
Aan het eind van de eerste show in de Royal Albert Hall zag ik Sidwell een van de violisten links omhelzen, maar ik kon niet goed zien of het nu juist deze man was. Vond het hoe dan ook best pikant, wat zou de man precies gedaan hebben dat zo'n openbaar blijk van affectie verdiende in het benepen Engeland?

De setlist
Ik vind A Different Corner een mooi nummer, heb het in mijn jeugd ook vaak gedraaid maar de extatische reactie van het publiek iedere keer snap ik toch niet helemaal. Ik kan me ook helemaal niet herinneren dat er in 2008 toen het ook op de setlist stond óók zo gillend enthousiast op gereageerd werd. Misschien is het omdat het nu één van de weinige echt oude nummers is die George zingt dat mensen er zo buitengewoon blij van worden.

Iemand was een tikje te enthousiast geweest met de rookmachine, er was wel héél veel rook op het podium te zien bij You Have Been Loved.

De gospel ging er weer in als koek, ik vind het zo leuk dat ze dat nu doen. Zou van mij wel iets langer mogen, maar alles is meegenomen! Nu alleen nog een bijzonder moment voor David Finck en de twee mannen van de rhythmsectie - Lee Mullen en Mark McLean - en we zijn rond, dan heeft iedereen zijn eigen moment in de spotlights of shout-out gehad. Voor drummer en percussie zou dat op zich best kunnen in het tussenstuk van Brother Can You Spare A Dime, daar zit heel veel drumwerk in. Maar ja, die ruimte is al weggegeven aan het hele orkest. Misschien vindt George er nog iets op, ben benieuwd.

En na  I Remember You, wat ik steeds mooier ga vinden, was er zomaar iets nieuws. Een heuse aftiteling op het grote scherm! Die miste ik al sinds Herning; ik vond dat destijds zo'n vondst bij 25Live. Fijn dat-ie weer terug is en dat iedereen weer genoemd wordt.

Inpakken!
De verplaatsing van mensen en materiaal vindt (bijna) altijd dezelfde avond van de show plaats. Ik vind het eigenlijk een beetje sneu, heb je net de show van je leven gespeeld, zit je binnen een half uur weer in die bus gepropt voor een lange rit naar de volgende plaats. Lekker nagenieten is er niet bij! Het is bepaald niet alleen maar glamour dat tourleven!

In Dublin hadden ze wel heel erg haast met inpakken, de laatste tonen van Free waren nog niet eens verklonken of roadies ontmantelde het podium! Lichtelijk ontluisterend, zo sta je nog naar een podium bekleed in prachtig rood velours te kijken, tien seconden later verdween het ondergordijn in een grote ijzeren bak en zag je de stalen constructie van het onderstel van het podium. Nu pas bedenk ik me dat het leuk geweest zou zijn om daar een foto of filmpje van te schieten. Dat heb ik nou altijd!

Enfin, dit was Dublin show 2. Iedereen ging terug naar Londen en ik ook. Dit verslag schreef ik op een schip van de Irish Ferries onderweg met de nachtbus van Dublin naar Londen. Zaterdagochtend stapte ik enigszins gedesorienteerd uit in Londen. Royal Opera House, here I come!