Symphonica - Dutch review for RAH I, II and III

This is the Dutch review for all the 3 Royal Albert Hall shows. If you want to read the English reviews and recaplets, look here.

Het eerste Londen avontuur zit er op! Het was een enorm drukke week, met heel veel indrukken, met een matige George, een zieke George en twee keer een uitzinnig blije George! Maarmet  vooral, die fantastische, geweldig mooie Royal Albert Hall. Ik dacht al dat het bijzonder zou zijn om in die zaal te zitten, maar het was zelfs nog mooier dan ik me had voorgesteld. In één woord: schitterend!

Heel, heel erg jammer dat ik geen "Symphonica in a box" heb mogen meemaken omdat George die dag ziek was en het optreden niet doorging. We zullen wel zien of het gaat lukken om dat concert later nog in te halen, ik hoop het van harte. Voorlopig zijn mijn kaartjes héél goed opgeborgen, want een box in de Royal Albert Hall, dat lijkt me nu een feest.

Bev en het Nederlandse twitterteam hebben iedereen fantastisch op de hoogte gehouden omtrent de feiten over de concerten. Omdat zo zoetjes aan dus wel bekend is wat George zong, wat hij zei en hoe blij hij was om weer thuis te zijn beperk ik mij hier tot een aantal indrukken van de afgelopen week. Het zijn drie reviews in één dus het is een wat langer stuk geworden dan normaal.

In de Royal Albert Hall

Ik heb al een kijkje mogen nemen in de Royal Opera House, waar ik zondag te vinden zal zijn, en die zaal - alhoewel ook zeer mooi - haalt het wat mij betreft niet bij de Royal Albert Hall.  Ik heb bijvoorbeeld nog nooit zo comfortabel en ruim gezeten als op de rood fluwelen draaibare stoelen in RAH.  

Als je je de zaal voorstelt als de wijzerplaat van een horloge, dan staat het podium opgesteld van vijf vóór tot vijf na het hele uur. Dat geeft wel aan dat het een klein podiumpje was, daarover straks meer.
Jullie zullen wel gezien hebben dat RAH erg hoog is, dat moet ook wel want op de zeer kleine arena vloer (ca.25 rijen) kun je maar weinig mensen kwijt. Het niveau daarboven is Stalls, dan komen er drie (!) verdiepingen met 'private boxes' en boven de boxen vind je de Circle Blocks. Helemaal bovenin bevindt zich de Gallery, een hoge hal, waar alleen staanplaatsen zijn. Voor de concerten van George verkochten ze maar 110 staanplaatsen, zodat iedereen die dat wilde aan het hek kon staan! A. wilde daar zondagavond graag staan en verzekerde me in de pauze dat het geluid prima was en het zicht ook, alhoewel iets te ver voor de fanatieke fan! 

Die boxen zijn echt een verhaal apart. De boxen op de hoogste verdieping zijn klein (5 personen), de grotere boxen op de lagere niveaus herbergen 8 of 12 personen. Maar groot of klein, voor alle boxen geldt dat je alleen goed zicht hebt op de eerste rij. Omdat de vloer net niet genoeg oploopt in de boxen is het zicht op rij 2 of 3 in een box ronduit belabberd. Gevolg: mensen gaan staan om toch nog iets te kunnen zien. En zo kon je dus ook tijdens de meest gevoelige ballads mensen in de boxen staand heen en weer zien wiegen, niet omdat het nu zo'n party was, maar om maar zo goed mogelijk zicht op George te krijgen.

RAH is dus eerder hoog dan groot en dat merk je meteen aan de afmetingen van het podium. Ik vond het een wonder dat ze alle musici er op hadden weten te proppen, waarschijnlijk echt een kwestie van aanstampen! Dirigent Steve Sidwell was speciaal ingevlogen om onder deze moeilijke omstandigheden het orkest te dirigeren. Wat een verschil met Henry Hey! Sidwell stond de gehele show, een dirigeerstok in de hand en en een muziekstandaard met daarop de partituur vóór zich. En als hij even geen dienst had zat hij verdekt opgesteld achter Henry's piano op een hoge kruk. Die kruk kwam volgens mij uit dezelfde fabriek als het zangkrukje van George want alhoewel het ontwerp anders was (hoger en meer model barkruk) was het onderstel precies dezelfde zilverkleur, blikkerend in de spotlights.

Ik geloof onmiddellijk dat Sidwell een fantastisch dirigent is maar ik miste het "go with the flow" begeleiden van Henry, die wel drie handen lijkt te hebben op het podium, eentje om losjes het orkest mee te dirigeren, eentje om - eveneens losjes - de toetsen van de piano te beroeren en eentje extra om de grote vellen met muziek bovenop de piano om te slaan. En - heel verrassend, maar Henry was veel beter in het slot van Going To A Town! Ik heb geen idee of het ook zo bedoeld is, maar voor mij klinkt het slot van Going To A Town als de zee: golven die op het strand slaan, zich weer terugtrekken en weer aanzwellen. Dat is niet makkelijk voor het orkest want net als de zee varieert George nog wel eens, een seconde of zelfs nog korter. Henry vangt dat bijna altijd perfect op, misschien wel omdat hij inmiddels een beetje vergroeid is met George. Sidwell had er in eerste instantie duidelijk meer moeite mee.

Het podium was dus zo klein dat van het briljante ontwerp van de stage-set alleen de verlichte trap overgebleven was én het gordijn! Tsja, dat gordijn, zo ontzettend mooi en chique maar ook zo'n lastpak. Het moet echt loodzwaar zijn en voor zover het ooit de bedoeling is geweest om het elektronisch te bedienen, hebben ze dat nu maar opgegeven. Omdat er domweg geen ruimte was om het anders te doen (de eerste rijen van het publiek zaten namelijk bijna aan het podium vastgeplakt) werd het gordijn als het ware open gelopen, tijdens Through pakten een paar stagehands op het podium het gordijn aan de rand vast en liepen al trekkend (en waarschijnlijk al mopperend) aan het gordijn naar de coulissen.

Ik wilde dat maar dat ik de lichtshow wat beter zou kunnen beschrijven, want die is echt zo schitterend. Vooral in RAH waar de mannen van het licht zo'n mooie zaal en zo'n bijzonder plafond hadden om mee te spelen. Toch maar een poging wagen. Er zijn natuurlijk veel toneellampen in de zaal om het podium, George en alle anderen op het podium te belichten. Daarnaast zijn er nog lampen die naar de zaal gericht zijn voor de lichtshow in de zaal, zoals bij het einde van Going To A Town en het begin van Cowboys & Angels. En tenslotte waren er - in ieder geval in de Royal Albert Hall - op het podium en aan de randen van de Gallery lampen aangebracht die naar boven - naar het plafond - gericht waren.

Helemaal boven in de Hall, aan het plafond, hangen namelijk de 'mushrooms', zeer grote schijven die de akoestiek verbeteren. Van zichzelf zijn die massieve grijze dingen bepaald niet mooi, maar door de prachtige lichtshow van Symphonica in zachte kleuren (rozerood, blauw en heel zacht geel) was het effect feeëriek. Ik heb er met open mond naar zitten kijken. Dit soort details van Symphonica vind ik verschrikkelijk leuk, het is zo'n verzorgde show! Alle details zijn helemaal af!

De soundbooth

Ook in RAH werd het anti-film beleid steeds stricter. Waar men de eerste avond bij binnengaan van de zaal alleen nog vriendelijk vroeg om geen flits te gebruiken, werd er de laatste avond officieel omgeroepen dat camera's en telefoons uitgezet moesten worden, zodat iedereen in het publiek kon genieten van Symphonica zoals het bedoeld was. Bedoeld door wie dan? Niet door George, die momenteel zijn lege uurtjes voornamelijk lijkt te vullen met het bekijken van zichzelf op Youtube!

Hoe dan ook, ondanks alle verboden waren er natuurlijk nog veel camera's in de zaal. Onder andere in de box bij de mensen bij de mensen van het geluid. Daar zat ik zaterdag dus pal achter en ik heb me er kostelijk mee vermaakt. Er zaten een aantal mensen die ik herkende én een antal mensen waarvan ik dacht dat ik ze zou moeten kennen. Ik herkende in ieder geval David Austin en George's manager, Lippman senior. Pikant detail: op een klein statiefje op wat koffers in de box stond een kleine videocamera de hele show te filmen. Blijkbaar gebruikt het personeel (of George zelf) die opnames als aandenken of om te kijken wat er nog verbeterd kan worden aan de show. Ik vond het wel grappig om meneer Lippman met de instellingen van het cameraatje te zien tutten, omdat ik een aantal van die bootleg dvd's van 25Live (Milaan 2006, New York 2008) altijd al van verdacht goede kwaliteit heb gevonden. Misschien waren het wel illegale kopieën van dit soort semi-officiele opnames.

Vreemde attributen in de box: twee witte 'hard hats' (van die witte helmen die ze ook in de bouw gebruiken)! Misschien waren het nog overblijfsels uit de dag dat ze het podium aan het opbouwen waren en nog  het  bezig waren met de lichten en zo. Kan niet voor de loodzware mushrooms zijn geweest. Als één van die dingen naar beneden komt is het absoluut einde wedstrijd, of je nu zo'n ding op hebt of niet!

De muziek
Onbekend maakt onbemind, dat geldt blijkbaar ook voor muziek. Al een flink aantal shows geleden is het arrangement voor Where I Hope You Are gewijzigd. Ik was er oorspronkelijk geen fan van, ik vond het net klinken alsof ze ergens een irritant imitatie klavecimbeltje vandaan hadden gehaald.
George heeft volgens iedereen die er ook maar iets van af weet "amazing ears". Ik duidelijk niet! Want het was natuurlijk geen klavecimbel, het zijn Ben Butler en Phil Palmer tezamen die dat geluid voortbrengen. Kijk, en als je dus niet muzikaal genoeg bent om te horen welk instrument er speelt, is het interessant om het te kunnen zien. Dan wordt het plotseling ook veel mooier, jammer dat ze die twee gitaristen niet in beeld brengen tijdens het nummer. Het was zo gaaf om die twee totaal geconcentreerd bezig te zien. En Phil Palmer heeft verder al zo weinig te doen deze tour, zijn 'shining moment' zou toch goed in beeld moeten worden gebracht!

En voor wie het nog niet wist: die gekke pingetjes aan het eind van de coupletregels van Russian Roulette, dat is Henry Hey op de piano.

Jay Henry

Toen we zaterdag naar de box office liepen zagen we een groepje mensen bij elkaar staan, waaronder Bev en ook Jay Henry. Jay is dus een stuk groter dan ik dacht, de afstand tot het podium vertekent zaken als lengte van de performers behoorlijk. De zeer mooi gevormde gevormde biceps van Jay vielen me bij de vorige tour al op, maar in Londen zag ik pas goed hoeveel van zijn vrije tijd hij in een gym moet doorbrengen. Dinsdag keek ik hem min of meer op de rug en ontdekte ik dat zijn rug door al dat trainen een V-form heeft gekregen! En die blitse bril die hij op het podium op heeft, is blijkbaar zijn normale bril want hij had hem nu ook op. Ik dacht dat het een zonnebril die hij alleen op het podium droeg om minder last te hebben van de spotlights. Oh ja, en hij heeft een spleetje tussen zijn voortanden, was me nog niet eerder zo opgevallen.

Het is toch gek met semi-beroemdheden, je kent hen wel, vanuit de (verre) verte, maar zij hebben natuurlijk geen flauw idee wie jij bent. En je wil ook niet de zoveelste zijn die aan hen trekt en om aandacht zeurt. Dus heb ik me maar beperkt tot vrolijk wuiven naar Bev, die mij inmiddels wel (her)kent als "the other black girl" en heb Jay in alle rust zijn sigaretje laten oproken.

Ja, want hij rookt dus. Was in eerste instantie een beetje verbaasd dat hij rookte, die stem van hem is toch zijn kapitaal. Maar zoals A. opmerkte, er zit heel veel loze tijd in het soort baan dat Jay en Bev hebben. En dan is een sigaretje roken een goede manier om de tijd te doden. 

En George

Nog een paar details voor de man voor wie we tenslotte het Kanaal overgevlogen waren.

En van de dingen waar ik om moet grinniken is de tekstvariatie in het laatste couplet van Let Her Down Easy. Afhankelijk van ja, wat eigenlijk, zingt George daar "the first boy that she gave it to" of "the first boy that she did it too". De eerste is de officiële tekst, de tweede een typische George variant. In Londen zong hij overigens weer braaf "gave it too".

Wat ze in Engeland wél kennen, en in Nederland iets minder is wat ik maar noem het steunende applaus. Elke avond kwam na George's opmerking dat hij You Have Been Loved opdroeg aan zijn moeder en Anselmo een warm applaus, ontroerend.

En elke keer nadat George uitgelegd had dat hij een paar nummers ging zingen over het einde van zijn relatie kwam er uit 5.500 kelen een verdrietig Aww. Het is heen-en weer loperig volk die Londenaren, maar ze leven wél hoorbaar mee.

We konden laatst lezen op twitter via @leosmusic dat nu George weer helemaal hot is de platenmaatschappijen erom vechten wie de twee CD's die op stapel staan uit mag brengen. Eén ding is duidelijk, Sony zal het niet worden. De hernieuwde samenwerking met Sony voor Patience en Live in London is George blijkbaar erg slecht bevallen, bijna elke show krijgt Sony een veeg uit de pan.

Zo sprak hij zaterdag over zijn verschil van mening met Sony over de eerste singel van Patience. George had zijn zinnen gezet op John and Elvis Are Dead, maar Sony wilde per se Amazing als eerste single. Sony won. Eerlijk gezegd snap ik Sony wel, voor mij was John And Elvis Are Dead met afstand het minst toegankelijke nummer op Patience! George vertelde ons ook dat Sony beloofd had om John And Elvis Are Dead na Amazing alsnog op single uit te brengen, maar dat daar uiteindelijk niets van terecht was gekomen. Die snub van Sony komt hen nu dus duur te staan, tenzij ze met zo'n goed aanbod komen dat George voor de derde keer de fout maakt om met hen in zee te gaan. Maar kan het me nauwelijks voorstellen.

Vrijdag of zaterdag zaten de ouders (Maureen en Michael) van David Austin weer in de zaal en werden - natuurlijk - weer genoemd. Geen woord over Francesca (David's vrouw) overigens, misschien was ze er nu gewoon niet bij of hij was haar weer vergeten. George kent de pa en ma van David natuurlijk al van jongs af aan, die vergeet hij echt niet te noemen! Want zonder pa (Michael) had George dus wel George geheten maar geen George Michael, maar misschien wel George Henry of George Arnold of zo.