 |
| George in een tuxedo |
Royal Albert Hall blijft mijn lievelings-arena, hoe mooi de Royal Opera House ook is. De overeenkomsten tussen beide zalen zijn groot (allebei in de tijd van Queen Victoria gebouwd), de verschillen ook. Wat ons opviel is dat zodra je de Albert Hall binnenstapt je het gevoel krijgt terug in de tijd te stappen. Zelfs in de hal van de box-office zie je het beroemde rode pluche en de box office medewerkers zitten achter een ouderwetse balie van hout. Als je de ultra-moderne wit marmeren hal van de Opera House binnenloopt, heb je helemaal niet het gevoel dat je je in een oud gebouw bevind, eerlijk gezegd lijkt het nog het meest op de hal van een museum van moderne kunst.
De houding van de Royal Opera House is dan weer wel heel ouderwets. Waar ze in de Royal Albert Hall zich nergens (meer) te goed meer voor voelen (tennis, schaatsshows, films, ze vertonen het daar allemaal), kreeg je bij ROH het gevoel dat een popconcert toch net iets te ordinair voor hen was. Ze hebben wel popconcerten zo af en toe hoor, we zagen er nog een oude ROH poster van - of all people - Rufus Wainwright hangen, maar waarschijnlijk met frisse tegenzin. Terwijl meerdere personeelsleden van de Albert Hall mij toevertrouwden zelf ook kaartjes te hebben gekocht voor George!
Die wat snobistische houding vertaalt zich ook door naar het strikte toelatingsbeleid. Wie te laat komt bij de Royal Opera House, wordt niet meer toegelaten in de zaal maar wordt begeleid naar een aparte ruimte waar je op een beeldscherm de show kunt volgen. Pas als er een natuurlijk rustmoment komt in de voorstelling (bij Opera na de eerste act, bij concerten vaak pas in de pauze) mag je de zaal in. Op zich geen slecht idee overigens, ik erger me groen en geel aan mensen met plaatsen vooraan die dan toch na achten komen binnenzetten.
Op de tickets voor 6 November stond dan ook het uitdrukkelijke verzoek om op tijd te zijn, want stipt om 19.30 zou de show beginnen. Ik was wel nieuwsgierig of George inderdaad zo stipt zou zijn. (Nee dus, hij was weer ouderwets laat. Maar ik vond het dit keer heerlijk dat George lekker tegendraads was, al die regeltjes van ROH waren om kriebelig van te worden).
Als inmiddels geroutineerd Symphonica bezoeker vind ik het altijd leuk om ruimschoots op tijd te zijn om de zaal tekunnen inspecteren en een kijkje te nemen bij de soundbooths en zo. Vanaf 18.00 was het Opera House open. Naïef als ik was verwachtte ik dan ook vanaf die tijd de zaal in te mogen. Niets was minder waar! Tot ruim na 19.00 uur stond iedereen in de hal van het ene been op het andere been te wippen totdat de zware koorden die voor de toegangsdeuren gespannen waren, werden weggehaald.
Bij onze deur stond een man in prachtig zwart pak naast zo'n koord en zonder verder na te denken sprak ik hem aan om te vragen wanneer we naar binnen mochten. Zat ik even fout! Hij was een concertbezoeker, geen medewerker van het Opera House. Tsja, met dat black-tie gedoe zien alle mannen er officieel uit en ik zag meer mensen die man benaderen met vragen. Ha, hij had niet zo'n handig plekje uitgekozen daar vlak naast de deur.
De zaal
De Royal Opera House is klein (ca. 2250 zitplaatsen), maar doet toch relatief groot aan. Het is ook zeer hoog! De arena vloer heet hier Orchestra Stalls, daarboven bevinden zich respectievelijk Stalls Circle, Balcony, de Grand Tier boxen, en maar liefst rij A t/m W in het Amphitheatre .
Ik heb op rij S van de Amphitheatre gestaan en ik kan uit persoonlijke ervaing meedelen dat de plekken daar niet geschikt zijn voor mensen met hoogtevrees! Brrr! Ik was ook zo opgelucht toen ik een kaartje voor Stalls Circle (helemaal beneden dus, nét boven de Arena vloer) kon bemachtigen.
Ook hier geldt overigens dat de Grand Tier boxen, alhoewel bijzonder prijzig (tickets vanaf GBP 500 voor George) bijna allemaal bijzonder slecht zicht op het podium bieden. Ook hier dus weer staande mensen, reikhalzend om maar iets te zien!
Elton John en andere beroemdheden
Ja, dat was wel een van de hoogtepunten van de avond, ik moet het eerlijk toegeven. Ik ben op zich niet zo'n fan van Elton, maar het blijft natuurlijk heel leuk om zo'n grote ster in levende lijve te zien. Ik kende hem altijd als die zanger met die lelijke pakken en het foute toupetje. En het klopt hoor, de man is stinkend rijk, maar blijkbaar te gierig om zich een goed pak te laten aanmeten, want oh, oh wat zat ook dit pak weer beroerd. Of het interesseert hem gewoon niet, dat lijkt me ook heel goed mogelijk. Die man heeft tenslotte alles al een keer meegemaakt, dus wat kan het hem schelen hoe hij er uit ziet!
Ik zal het maar eerlijk zeggen, toen ik David Furnish zich zo vol overgave in de rol van "echtgenoot van" zag storten, miste ik Kenny toch wel even. Dat is zo gek aan op hele forse afstand fan zijn van George, als George zijn relatie verbreekt, 'verliezen' alle fans ook plotseling iemand.
En David Walliams, ook heel bijzonder om met eigen ogen te kunnen aanschouwen dat hij er inderdaad nog steeds wat bleekjes uitziet. Maar dat kan ook zeer goed de standaard Engelse bleekheid zijn, bijna iedereen ziet er wat witjes en grauw uit in Engeland (komt vast van de nationale afkeer van groente en fruit). Ik had overigens wel het idee dat David en zijn vrouw met extra veel aandacht naar Where I Hope You Are zaten te luisteren, maar ja, als je nog maar zo kort getrouwd bent is dat ook best een schokkend nummer.
Kylie Minogue was mij compleet ontgaan. Waarschijnlijk heb ik in de pauze in de toiletten bij haar of één van de andere vele beroemdheden in de buurt gestaan, maar natuurlijk weer niets gezien. Ik zou het slecht doen als paparrazo!
Wat ik heel erg leuk vond is dat al die beroemdheden rondliepen zonder security. Dat kon daar ook, er was niemand die zich bijvoorbeeld op Elton stortte voor een handtekening of fan prietpraat. Dat zou ook niet gepast geweest zijn.
George in Londen
Tsja, George in Londen, het blijft toch een moeilijk verhaal.George laat altijd veel te goed merken dat de shows in 'zijn' Londen de shows zijn waar hij helemaal voor gaat, op het tactloze af. Helaas resulteert dat lang niet altijd in zeer goede optredens, omdat juist in Londen de zenuwen hem nogal eens parten spelen. Niets menselijks is George vreemd (verre van zou ik eerder zeggen), en met zulke torenhoge verwachtingen leg je natuurlijk bijzonder veel druk op jezelf.
Daarnaast ligt er een ander probleem op de loer als George maar blijft benadrukken hoe 'special' de shows in Londen wel niet zijn. Wat wij als fans daaruit oppikken is dat er dus 'special' dingen staan te gebeuren: dat duet met Elton waar we stiekem allemaal op hoopten, een bijzondere variatie in de setlist, de premiere van een fantastische nieuwe song, een gastoptreden etc.
Maar inmiddels denk ik dat George gewoon bedoelt dat hij het zo 'special' vindt om zich door zijn stadgenoten te laten toejuichen. Met andere woorden: wat 'special' voor George is, hoeft nog niet 'special' voor de fans te zijn!
Ook bij dit charity optreden waren er geen verrassingen. Ja, Understand kwam weer even terug op de setlist, ingewisseld voor Safe. En ik had het idee dat het een last-minute wisseling was, want George had wat moeite met de tekst. Het was ook al weer even geleden dat hij het voor het laatst gezongen had.
Maar verder was hij de eerste helft ontzettend goed, prachtig, vol van stem en zeer gefocust. Hij zong en danste zich weer helemaal buiten adem bij Wild Is The Wind, en het publiek genoot. Het 'ritme' van de show was overigens wel anders met dit nieuwe publiek. De aankondiging van Cowboys and Angels bijvoorbeeld levert anders altijd een uitzinnig applaus op, maar voor dit publiek was het natuurlijk geen lang gekoesterde wens die in vervulling gaat en dus was het applaus aanmerkelijk minder enthousiast.
Ik zag in het begin ook dat George zich even moest aanpassen aan de zaal, omdat rij 1 zo ver weg was voor hem. Tussen de rand van het podium en de eerste rij zat namelijk nog de grote orkestbak. Bovendien was het podium erg klein en miste hij de uitloop naar de zijkanten. Het was zelfs zo klein dat alle spullen voor de medley via de zij-coulissen naar voren gebracht werden en niet midden over het podium zoals anders.
De tweede helft vond ik persoonlijk wat minder, vooral omdat hij een aantal nummers vocaal wat minder was. Toen ik hem hoorde zwabberen bij Kissing A Fool sloeg de schrik me om het hart, want dat had ik óók gehoord tijdens de eerste show in de Royal Albert Hall en toen was het een voorbode van gezondheidsproblemen geweest. Het was toen net alsof hij zijn stem even niet meer onder controle had, en dat gevoel kreeg ik nu ook.
George is natuurlijk op en top een vakman, en als hij aan voelt komen dat hij een noot niet kan halen, vangt hij dat op door er prachtig 'omheen' te zingen. Waarschijnlijk valt het de meeste mensen niet eens op, maar als je bij wat meer shows geweest bent dan hoor je het direct. Volgens mij raakte hij daarna toch even onzeker, want bij Russian Roulette zat hij er bij een inzet echt behoorlijk naast en dat overkomt hem deze tour maar zelden. Ook Love Is A Losing Game heb ik hem wel eens beter horen zingen. Dus ik was erg benieuwd (zwakjes uitgedrukt) hoe Praying For Time zou klinken, want dat is toch zijn favoriete nummer om te zingen op dit moment. Maar gelukkig, Praying For Time zong hij afgezien van een tekstprobleempje weer schitterend, en van dat moment was er geen vuiltje meer aan de lucht. Ik ben toch zo benieuwd wat er dan van binnen bij hem gebeurt tijdens die mindere songs. Zou zijn concentratie dan gewoon ietsje wegvallen? Geen idee, maar het intrigeert me wel.
De medley was weer ouderwets leuk, George stond te stralen van blijdschap en stond zelfs zo enthousiast te zwaaien naar zijn fans in het Amphitheatre dat hij bijna over zijn eigen voeten struikelde. Heh, was alweer een hele tijd geleden dat hij voor het laatst bijna onderuit ging.
Ik ga I Remember You steeds meer waarderen, en dat komt deels door het prachtige harpspel van Michal en deels door dat lieve gebaar van George op het end. Zo simpel, maar toch zo veelzeggend. En wat ik nu zo mooi vind, is dat George in dat gebaar varieert. Bij de hele hoge zalen zoals ROH en RAH, wijst hij veel hoger langs de rijen. Het is dat soort aandacht voor detail dat Symphonica een bijzondere show maakt.
Huismus George
Het is algemeen bekend dat George erg verknocht is aan zijn huis. Als het enigszins kan laat hij zich na afloop van elke show naar Londen terugvliegen, zodat hij lekker thuis kan slapen. Bij één van de Royal Albert Hall shows sprak George na Praying For Time afkeurend over een Londens buurt (was het niet in de Docklands?) waar de gebouwen dag en nacht belicht worden. Dat vond hij persoonlijk toch wel heel slecht voor het milieu.
Ik kon een grinnik niet onderdrukken. Met al die privé-vluchten van hem terug naar good old England is George's eigen footprint ten tijde van zo'n grote tour bijzonder fors. Tel daar alle verplaatsingen van al het tourpersoneel bij op (alleen al 11 Redburn vrachtwagens voor podium en instrumenten en zo) en niet te vergeten alle meereizende fans en het milieu loopt van Symphonica minstens net zo'n grote klap op als van een aantal schijnwerpers op gebouwen, schat ik zo.
Na afloop van de show kwam ik op weg naar de metro langs de stagedoor waar Bev samen met een aantal andere mensen stonden te wachten. Omdat ik nu eenmaal heel nieuwsgierig ben, bleef ik op discrete afstand even staan om te kijken op wie of wat iedereen stond te wachten. Ik hoorde één van de mensen zeggen: "George is at home and won't be back until later". En weer moest ik even gniffelen. Die George, toch nog snel even naar huis gegaan tussen de show en dat dure charity-diner dat dus eigenlijk een souper was. Volgens iemand op twitter noemde de moeder van George hem vroeger een houseplant (kamerplant). Heh, dat is George inderdaad ten voeten uit, hij is helemaal geworteld in zijn huis. Bij George kan je soms nog zo duidelijk de gewone vent zien onder de glamour van de wereldster, dat vind ik wel mooi. Sterren die alleen nog maar bestaan uit front en marketing, vind ik veel minder fascinerend.
De fans
Het was dus een gemengd publiek, BE'rs (bekende Engelsen), rijke liefhebbers van Opera en busladingen George Michael fans. En ik schaamde me vanavond voor de fans. Dan zit je in zo'n mooie zaal, met zulk net publiek en dan is er verdorie toch nog dat ordinaire geschreeuw en gegil van sommige fans. En dan niet één keer, maar best wel vaak. Ik vond het eerlijk gezegd nogal pijnlijk, wat moesten die andere mensen wel niet van ons denken? Ik denk dat George het onder deze omstandigheden ook niet zo leuk vond, want hij reageerde er totaal niet op, ook niet op de "I love you"s.
De belichting
Ook bij deze show was de belichting meer dan geweldig. Het toneel was er natuurlijk ook erg geschikt voor. In de pauze liep ik nog even naar één van de controlebooths en toen kwam er net één van de lichtmannen aanlopen. Ik heb hem verteld dat ik de belichting van Symphonica zo schitterend vond en dat leek hem wel te plezieren. Hij had nog nét tijd om te vertellen dat hij voor vanavond de belichting voor de Albert Hall als uitgangspunt had genomen omdat er geen tijd was geweest om alles opnieuw in te stellen speciaal voor de Opera House. Toen was de pauze al bijna afgelopen en moest hij zijn 'oortjes' in doen en weer aan het werk. Want iedereen van de techniek is blijkbaar via zo'n IEM met elkaar verbonden.
No comments:
Post a Comment