Een paar maanden geleden beschreef ik mijn hoop dat George Michael na een paar zomers vol schandalen de aankomende herfst nu eindelijk eens om de juiste redenen (goede recensies voor Symphonica) in de kranten zou staan. Wel, hij staat in alle kranten, en de reviews van de afgelopen maanden zijn inderdaad overwegend positief tot zeer positief! Hoera voor George! Ik ben erg blij voor hem, het is hem na de afgelopen jaren van harte gegund.
Ik blijf me verbazen over die man. Hij is zo heerlijk recalcitrant. Je zou verwachten dat hij na alle ellende of met een langdurige radiostilte of met een knaller à la Outside op de proppen zou komen. Maar nee, zijn comeback is een ingetogen cover van True Faith, mét stemvervormer. Hij had van tevoren kunnen inschatten dat een behoorlijk deel van de fans daar problemen mee zou hebben. Zo dol op vernieuwing zijn we als fan community nu eenmaal niet. Nostalgie naar de eigen jeugd of tienerjaren is immers één van de pijlers (gelukkig niet de belangrijkste) van het succes van George. En daarbij is geen plaats voor autotune of vocoder. Ik moet bekennen dat ik zelf ook een huh?-reactie had bij de eerste kennismaking met True Faith, maar bij de tweede keer luisteren was ik verkocht. Schitterend! En toch een perfecte comeback single, omdat hij zo duidelijk een nieuwe muzikale periode van George inluidt. Want wat George verder ook moge zijn, bang om het gebaande en zeer succesvolle muzikale pad te verlaten is hij zeker niet.
En dan nu deze Symphonica Tour. Ook daarin toont George zich weer lekker dwars. Geen jaren tachtig party, geen Greatest Hits show, geen podium rekwisieten, geen wervelende show van mooie dansers, maar alleen die onvoorstelbaar mooie stem die centraal staat. Zo puur! En het moet gezegd, als George vol plezier en energie op het podium staat, is alleen die stem spetterende show genoeg!
Meer details na de jump!
Reacties op Symphonica
Toch is niet elke concertbezoeker en recensent onverdeeld positief over Symphonica. We hadden laatst een interessante discussie op twitter,waarom publiek en reviewers uit sommige landen plat gaan voor Symphonica terwijl uit andere landen een kritischer geluid komt. Is het een bereidheid om vooral met je gevoel naar deze show te luisteren en je verstand even te laten wat het is? Is het een kwestie van voldoende voorkennis over Symphonica? Wie dacht kaartjes gekocht te hebben voor 25Live deel 2, kijkt raar op zijn neus bij Symphonica.
Overigens liep mijn vrouw in Ahoy liep haar jongste oom - een keurige werknemer van Shell van in de 50 - tegen het lijf, en hij en zijn vrouw waren laaiend enthousiast. Heel fijn dat George zo'n breed publiek aanspreekt.
Details over George
Ik ben niet de enige die zo'n plezier heeft met dirigent/pianist Henry Hey, George zelf vindt het volgens mij ook vermakelijk om te zien hoe Henry geniet van elk concert. Zie de stralende blik richting Henry midden in Brother Can You Spare A Dime als Henry weer heerlijk zit te swingen achter de piano.(zo rond min 2.30).
George bij de introductie van Going To A Town "It's pretty much about how gay men feel in America these days"! Dat nummer blijft toch een fantastische aanklacht tegen de hetze van rechts Amerika tegen "all things gay".
Bij de introductie van Song To The Siren legde hij nog maar eens uit dat "It has a place in my heart". En dat kun je horen hoor, een en al emotie dat nummer. Kippenvel!
En vlak voordat de band Freedom opstartte grapte hij nog: "OK, you didn't think you were going home without this ?" Ha, ha, hij weet best wat de fans willen! En als het hem zo uitkomt, wil hij hij ons dus best ter wille zijn.
Ik ben dol op de bedankjes, vind het heel leuk dat hij er bij deze tour echt de tijd voor neemt. Je kan zien dat hij zich op zijn gemak voelt bij de zangers en de bandleden, als de trouwe artiest die hij is werkt hij met de meesten van hen al jaren en jaren. Voor George geen bandwisselingen à la Anouk, als hij musici heeft gevonden die bij hem passen dan blijft hij ze jarenlang trouw. Bassist David Finck bijvoorbeeld speelde ook al mee op Songs From The Last Century, en zo is er voor de meeste van hen wel zo'n verhaal.
Drummer Mark McClean kan zijn grote drumstel natuurlijk niet meenemen naar beneden, dus zit hij bij de medley te drummen op een klein boxje. George maakt daar vaak grapjes over. In Ahoy stelde hij Mark aldus voor: "And playing those amazing drums all night but currently reduced to a cardboard box, cause we haven't sold out everywhere: mister Mark McClean" Ha, bittere George is fun!
Er lijkt echte genegenheid te bestaan tussen de zangers en George, dat zie je op het podium aan de warme houding van Jay en Lincoln en de bepaald moederlijke blikken die Lucy en Shirly onze George toewerpen. Ook hun tweets bevestigen dat beeld. George is omgeven door affectie op het podium, hij heeft het goed! Gelukkig maar!
De bandleden onderling hebben het zo te lezen ook best gezellig met elkaar. Als je hen allemaal volgt op twitter zie je dat ze vaak samen uit eten gaan en gezamenlijke excursies plannen. Ze zijn best wel klef, eigenlijk!
En voor de eerste keer deze tour heb ik het blote buikje van George weer mogen aanschouwen! Het gebeurde tijdens 25Live wel eens dat hij ietsje te enthousiast meedeed met Freedom en zijn shirt daardoor uit zijn broek floepte. Tot nu toe had ik dat nog niet gezien bij Symphonica, maar nu ik helemaal vooraan stond kon ik buikje en bedekking extra goed in de gaten houden.
Wijzigingen in Symphonica:
We gaan al weer hard op weg naar de 30e Symphonica show. Een overzicht van wat er - voor zover ik kan overzien, natuurlijk - veranderd is. Iedereen die George wat langer volgt weet dat hij niet zoveel opheeft met (spontane) veranderingen in zijn routine. Maar voor zijn doen bij Symphonica behoorlijk aan het experimenteren geslagen!
De setlist
Aanvankelijk leken zijn wijzigingen in de setlist vooral cosmetisch van aard: een eindeloos heen en weer schuiven van dezelfde nummers binnen de setlist. Op het laatste verdacht ik George ervan al die shuffles vooral te doen om zijn eigen bloggers en @GeorgeMichaelNL werk te verschaffen! Maar stiekem zijn er ook vrij veel echte wijzigingen doorgevoerd sinds de start van Symphonica.
- Zo is It Doesn't Really Matter spoorslags van de setlist afgevoerd. Ik heb het alleen in Herning gehoord, een week later was het al weg. Goede beslissing, eerlijk gezegd (plaats hier je eigen "It didn't really work" grap!)
- Ook You and I was geen lang leven beschoren bij Symphonica. Na de eerste show in Italië is het spoorloos verdwenen. Kan me echter zo voorstellen dat deze in ieder geval in Londen wel weer terugkomt.
- Helaas was ook de door fans zeer gewenste toevoeging van Understand van korte duur. Misschien vindt hij het nummer alleen leuk om tijdens een soundcheck te zingen.
- Door de nieuwe tekst en de nieuwe frasering telt Praying For Time op zijn minst voor de helft als een nieuwe song.
- Tenslotte zijn sinds een paar weken Idol (ach, vooruit dan maar), Wild Is The Wind - Bowie version (hoera!) en Song To The Siren (dubbel hoera!!) te bewonderen. Dat die laatste twee maar tot het einde mogen blijven!
Overige veranderingen
Veel nummers hebben in de loop van de afgelopen weken een shout-out gekregen: gelukkig maar, anders wordt het orkest zo'n grijze massa. Dus nu is een shout-out voor de solisten in Idol (geloof ik), Kissing A Fool, en natuurlijk I Remember You. Daarnaast eentje voor het hele orkest in Brother Can You Spare A Dime. George is gul!
Sommige nummers zingt George nu staande terwijl hij dat eerst zittend deed, en vice versa. Daar moet ik wel om giechelen. Ik stel me dan zo voor dat hij tegen zichzelf zegt: "Vandaag ga ik het eens helemaal anders doen! Vandaag ga ik er bij zitten/staan"! Maar hoe meer hij al lopend zingt, des te leuker (beter zicht!) Symphonica is voor het publiek op de zijtribunes.
Sommige nummers hebben een ander arrangement gekregen, zo heeft A Different Corner een totaal andere begeleiding gekregen. Bij andere nummers is het volgens mij eerder zo dat de sound anders gemixt wordt. Ik vind het niet altijd een verbetering, zo ben ik niet zo'n fan van de nieuwe versie van Where I Hope You Are. Ik hoop dat de oude versie op de single staat.
Van alle versies die ik gehoord heb, vind ik de versie van Russian Roulette in Herning met afstand de beste. Ik kan niet precies aanwijzen wat er daarna veranderd is, maar dat er iets veranderd is kan ik wel horen. Het is net alsof George's hart er ietsje minder in zit, ik weet het niet. Zijn vocals lijken iets ieler geworden te zijn.
Ik vind het wel grappig om te zien hoe George gezocht heeft naar de voor hem beste manier om het nummer af te sluiten; Russian Roulette heeft namelijk een zeer lang "uittro". De vraag is natuurlijk: hoe vul je als zanger die laatste minuut nu leuk op?
In Herning koos hij nog voor een soort toneelstukje (naar zijn hoofd grijpen en zo) met het gezicht naar de zaal. Daarna heeft hij nog een tijdje half met zijn rug naar de zaal met vinger-knippen het ritme aangegeven. Inmiddels is zijn keuze gevallen op met de beat meeklappen met zijn rug naar de zaal. Ik weet niet hoor, ik vond de Herning oplossing het leukste.
Ik heb het gevoel dat het de laatste shows op het podium ietsje donkerder geworden is, minder felle lampen dus. Maar dat kan ook alleen zo lijken omdat we in Verona ook nog een klein beetje natuurlijk licht hadden.
Tenslotte een grappige verandering. Aan het einde van Brother Can You Spare A Dime gaat het gordijn langzaam dicht. Op zich een leuke vondst, alleen onttrekt het gordijn de dramatische eindposes van Georges volstrekt aan het zicht!
No comments:
Post a Comment