Symphonica, Dutch Review Köln (September 7)

This is the Dutch review for the Köln Symphonica show. The English review is over here.

Er staan al heel veel details over de show van gisteravond in de Engelstalige review. Ik probeer dubbelingen zoveel mogelijk te voorkomen. Dit zijn dus zijn nog wat aanvullingen, voor de mensen op Planet George en andere geïnteresseerden.

Het was weer een bijzondere avond. Om te beginnen werd ik opgewacht door Lindsay van de Aeccess blog van GeorgeMichael.com voor een mini-interviewtje. Complete verrassing, en erg leuk. Eerlijk gezegd, gewoon super cool! Squee! Alleen was ik zo overdonderd dat ik er helemaal niet aan dacht om mijn kleren goed recht te trekken voor de foto. Ik houd mijn hart vast, lol.
Lindsay was heel aardig. Die meid werkt echt hartstikke hard, dat kan je zo zien. Ze zitten veel in de bus, en dan heeft ze dus geen beschikking over internet. Dat moet vreselijk lastig zijn, want dan loop je dus voortdurend achter de feiten aan. Zodra je weer verbinding hebt liggen er natuurlijk stapels emails op je te wachten. Nou ja, ze ziet - neem ik aan gratis - heel veel shows, dus verschrikkelijk sneu is ze ook weer niet.

Ik ook niet overigens, want mijn plekje op de 3e rij van het zijblok was stukken beter dan ik verwacht had. Bijna geheel vrij zicht op het gehele podium en schuin zicht op George. Achter mij zat een Engelse (of Ierse?) fan waarmee ik nog in de rij had gezeten bij The Point in Dublin. Ik blijf me er maar over verbazen hoe klein het fanwereldje goedbeschouwd is.

Enfin, na het gesprekje met Lindsay was er nog maar weinig tijd om alles in gereedheid te brengen:  pen omhangen, notitieblokje in de jaszak, de twittertelefoon voor het grijpen, fotocamera met polsbandje om de pols en GAAN.

De Lanxess Arena staat in de stijgers. De show niet, ondanks de verschuivingen in de setlist . Om in bouwtermen te blijven: Symphonica staat als een huis. George voelt zich duidelijk helemaal thuis bij zijn materiaal en lijkt haast nog meer plezier te beleven aan het zingen van de covers dan zijn eigen werk. Hij geniet van de show, zoveel is wel duidelijk.

Na de jump nog meer details.



The voice
George is 'showing off' maar niet op een patserige manier, hij vindt het gewoon heerlijk om ons te laten horen wat zijn stem allemaal wel niet kan. Ik luisterde van de week nog even  naar Live in  London en vergeleken met augustus 2008 is zijn stem echt een heel stuk beter. Ongelooflijk, maar waar.

Overigens was hij gisteren niet op zijn aller- allerbest, maar dat torenhoge niveau van 29 Augustus is natuurlijk ook nauwelijks vast te houden als je eenmaal middenin de tour zit. En je weet ook nooit zeker of het nu de geluidsinstallatie is of zijn stem die ietsje minder is. Waar ik zat was de sound niet echt super namelijk, een tikkie een echoput. Dus het kan net zo goed daaraan hebben gelegen dat George niet top doorkwam.

Het succes van Symphonica
Hoe dan ook, de jarenlang gekoesterde droom van GM om door critici serieus genomen te worden als een fantastisch zanger en niet alleen 'maar' een als popster schijnt nu dan toch eindelijk uitgekomen te zijn. Heel fijn voor hem.

Hij probeerde het eerst met Listen Without Prejudice Vol I, maar ja met zo'n titel was zijn missie natuurlijk tot mislukken gedoemd. Ik heb nog ergens een oud nummer van een Engels comedy magazine (op vakantie gekocht), waarschijnlijk inmiddels al lang ter ziele, waarin George in een recensie vakkundig afgedroogd werd. De recenseur geeft toe dat de CD erg goed is, maar hij kan het niet laten om George ook flink te plagen. Hij merkt op dat Shakespeare destijds toch ook niet riep: "Jongens, allemaal koppen dicht. Ik ben hier met iets geweldigs bezig. Dit is KUNST!" LOL.

Jaren later probeerde George het nog eens, nu met Songs From The Last Century, de CD die, aldus GM in Herning,  "became known in my house as "Listen Without Purchasing". Hi hi, GM zelfspot is altijd leuk.

Maar nu dan toch nog die erkenning! De aanhouder wint; de reviews zijn fantastisch en erkennen allemaal dat George een geweldig stemkunstenaar is. Ik denk dat George nu ook eindelijk de juiste mix heeft gevonden tussen amusement en kunst met een hoofdletter K.

De liefde, ach, de liefde
De show staat natuurlijk nog steeds in het teken van de hoge toppen en de diepe dalen van de liefde. Ik vraag me af of Kenny - wellicht incognito - de show al gezien heeft. En of hij er ueberhaupt wel behoefte toe voelt. Ik zou me ook heel goed kunnen voorstellen dat de wond toch nog te vers is.

Where I Hope You Are is een onvergetelijke song. Tijdens 25Live bekroop mij altijd het gevoel dat Kenny er uiteindelijk toch een tikje bekaaid van af kwam. Tuurlijk, Amazing was altijd een grote hit tijdens de shows,  maar Jesus To A Child is echt een juweel van een nummer en met alle respect,  Amazing is dat in mijn ogen niet. Amazing is een heel goed nummer en superfun, maar haalt het qua intensiteit en complexiteit natuurlijk niet bij JTAC. Wel, Kenny heeft nu dus toch zijn eigen JTAC.  

Where I Hope You Are is  een hartverscheurend nummer over de bittere werkelijkheid dat liefde niet altijd voldoende is om samen oud te kunnen worden. En het is inderdaad, samen met MMHAB, het beste wat George in jaren geschreven heeft. Maar wat is het, is zoals hij zelf ook al opmerkte, verschrikkelijk tragisch dat er zoveel pijn en verdriet aan de basis ligt van deze prachtige creatie.

Ook gisteravond zong George het voor ons, maar het kostte hem moeite. Zijn stem klonk rauw, schor. Het kwam van heel diep, denk ik. En het tempo lag nu net een beat lager dan in Herning. Waarschijnlijk zijn ze nog aan het zoeken naar de optimale mix voor het nummer. Ben heel benieuwd of en hoe lang het op de setlist blijft staan. Ik ben in ieder geval al heel blij dat ik het nu twee keer gehoord heb.

Tekstvastheid
Tsja, George was niet zo héél tekstvast gisteravond. Ik kan me tenminste niet heugen dat de woorden "la, la, la" voorkomen in Kissing A Fool. Hij maakte nog één of twee keer een schuiver en miste geloof ik in Cowboys and Angels een inzet (ken dat nummer niet door en door dus het zou ook een heel lang muzikaal tussenstuk geweest kunnen zijn). En bij I'm Your Man was hij echt even helemaal de weg kwijt. Maar goed, dat zij hem vergeven, want toegiften tellen niet echt.

Eerlijk gezegd zouden de andere foutjes me  tijdens 25Live niet eens bijzonder opgevallen zijn, maar juist omdat hij vorige week zo onberispelijk was met zijn teksten schrok ik er nu even van. We zullen wel zien welke kant het op gaat. Hij was er nu in ieder geval heel relaxed onder, lachte het met een verontschuldiging of een gebaar weg. Gelukkig maar, anders was het misschien pijnlijk geweest.

De nieuwe GM-tijd
Ja, George is een nieuw leven begonnen en dat zullen we weten ook. Hij begint tegenwoordig echt behoorlijk op tijd. En de pauze is niet langer 25 minuten, vermomd als 20 minuten (die klok liep op GM-tijd!)! Nee, het is echt  20 minuten. In Herning waren we maar op het nippertje terug en ook nu haalde ik het maar net. Als een paar duizend dames tegelijkertijd besluiten om een sanitaire stop te maken is 20 minuten plotseling helemaal niet zo veel.

Gelukkig hebben we wel weer een klok gekregen op het scherm om ons bij de les te houden. Geen pauzeclip, alleen een zwart scherm met grote witte cursieve cijfers. Desalniettemin kwamen er toch nog behoorlijk veel mensen te laat voor de start van de tweede helft, sommigen kwamen pas bij het tweede nummer binnenzetten. We zijn allemaal ietsje te gewend geraakt aan de "oude" George, denk ik.

Hoogtepunten

Going To A Town
Rufus Wainwright? Nee, dank u. Ik weet dat de man talloze fans heeft (waaronder George) en een zeer getalenteerd songwriter is , maar die stem? Brrr, niks voor mij. Going To A Town daarentegen is een bijzonder nummer. George kan er vocaal mee schitteren. De graphics maken het geheel compleet. Echt een hoogtepunt in de eerste helft.

Russian Roulette
Holy sh.., dit is echt de I'm Your Man van Symphonica. Bij dit nummer breekt het publiek de zaal zowat af. Geweldig! Ik kan haast niet wachten om de reactie van Antwerpen en Ahoy op dit nummer te horen. Oorbeschermers verplicht, denk ik zo. Wat een zalig nummer. Ik zit me er al op te verheugen om, als over een paar weken de live CD uitkomt,  de volumeschuif vol open te gooien en helemaal uit mijn dak te gaan als dit nummer uit de luidsprekers schalt.

You've Changed
Gisteravond zong hij dit nummer direct na Where I Hope You Are en dat gaf het nummer toch wel een extra lading mee. Het is een diep triest liedje, eigenlijk.
Via George komen we telkens uit bij de vraag: waarom? Hij doet dat mooi, vind ik, vertolkt via het bezingen van zijn eigen leven een paar van de meest basale vragen waar mensen mee worstelen. Waarom moeten ouders soms kun kinderen ten grave dragen? Waarom is liefde niet altijd genoeg? Waarom duurt liefde niet eeuwig? Waarom, waarom? Stof tot nadenken, hoor zo'n concert!

De bedankjes en de medley
Wat ik persoonlijk echt ontroerend vind is dat George het op dit moment op het podium ook leuk heeft met zijn mannelijke zangers. Bij 25Live was de fun overduidelijk voorbehouden aan George en de dames. Ook in de kijkjes achter de schermen zag je George en die twee mannen nooit iets samen doen, George was echt "one of the girls".  Dat is nu niet meer zo, George schuift tijdens het zingen nu ook gezellig aan bij de heren, sjanst zelfs een heel klein beetje met ze. Dat voelt, voor mij althans, veel natuurlijker aan. Ik vind het geweldig dat ze dit nu zo laten zien. Hij gooide zelfs een arm om hen heen tijdens het bedanken van zijn zangers en dat was een mooi moment. De relatie met Kenny mag dan verleden tijd zijn,  George is niet alleen.