 |
| Een stropdas, en dat met die hitte! |
George zei het al in zijn eerste praatje: Let's hear it for Verona!! Absoluut, wat een onvergetelijke, bijzondere Arena en wat een bijzondere avond. Ik kan nog steeds niet helemaal geloven dat ik er bij geweest ben. Dit is echt zo'n avond die je nooit meer vergeet.
Na de jump meer details over deze bijzondere avond.
Het is hier in Verona werkelijk schitterend, alsof je zo een sprookjesboek binnen stapt. En snikheet. George had vóór de pauze zijn broek met jasje combo aan en ik snap niet waarom hij niet onderuit ging van de hitte. Hij stond tenslotte ook nog onder die hete lampen van de de belichting. Maar alhoewel hij natuurlijk hevig transpireerde, leek hij verder weinig last te hebben van de hitte.
Na de pauze had hij zijn Armani pak aan, maar dan wel zonder stropdas en met dat zwarte shirt van extra licht materiaal. Een soortgelijk shirt hebben we bij 25Live ook wel eens gezien tijdens de hetere dagen. Volgens mij is het een soort ademenend sport t-shirt, alleen dan van véél beter materiaal en waarschijnlijk honderd keer duurder dan wat wij in de kast hebben liggen.
De babbels
George had er zin in gisteren! Hij was niet zo babbelig als in Herning of Keulen, en omdat we zo laat begonnen (21.15) was daar ook helemaal geen tijd voor. Het was sowieso al proppen om de hele setlist er in te krijgen en dat lukte dus ook niet (You and I sneuvelde). Maar wat hij zei was vaak wel grappig. Een paar voorbeelden:
Ik moest wel giechelen toen hij zei: "I'd like to say thank you to all my lovelies on twitter". En vooral toen hij naar de eerste rijen wees en aangaf dat zijn lovelies daar altijd weer zaten. (Of thuis, gekluisterd aan computer of phone om alles te volgen via twitter natuurlijk, maar ik weet niet of George dat al weet). En het klopt hoor, als je de eerste rijen langs loopt waar de mensen met de fanclub kaarten zitten is het een feest van herkenning. Gisteravond ook weer heel veel bekenden gespot. En ze spotten mij ook, want ja, hoeveel voluptueuze zwarte superfans heeft George nu helemaal.
George benoemde de loyaliteit van de lovelies nogal trots als 'devotion'. Voor zo'n superster is hij ontroerend dankbaar voor alle aandacht die hij van ons krijgt. En niet te beroerd om ons om bevestiging te vragen. Want laten we wel zijn, als je aan je fans om een vertaling van reviews vraagt (terwijl hij zat mensen in dienst heeft die dat voor hem kunnen doen) zeg je eigenlijk: "Lieve fans, bevestig me nog een keertje!" Nou gisteravond heeft hij weer voor weken voldoende bevestiging binnen gekregen denk ik zo.
Dan maakte hij nog een grapje over Let Her Down Easy. Hij legde maar weer eens uit dat het nummer geschreven is vanuit het perspectief van een man die een gesprek voert met het eerste serieuze vriendje van zijn puberdochter. "The man who's going to take his daughters virginity", aldus George. Vervolgens merkte hij op dat dit voor de meeste Italiaanse vaders een zeer kort gesprek zou worden. "Do it and I kill you!" Ha ha!
En wat hij zei over Going To A Town vond ik ook wel sterk. Ik vind de tekst schitterend, maar toch wel moeilijk te duiden waar het nummer nu precies over gaat. Voor George was het lang ook niet helemaal duidelijk. Dat verbaasde me dan weer, want naïef als ik ben, verwachtte ik dat voor hem als songwriter de 'taal' van een andere songwriter altijd makkelijk te doorgronden zou zijn. Maar zelfs George had lange tijd geaarzeld of het nummer nu over Irak of 'gay marriage' ging, tot "I kinda worked out from an interview that it's about both".
De magie van de Symphonicam
Een van de redenen voor de late start leek me de Symphonicam. Want dat hele proces duurde tijden! Wat had ik me daar iets anders van voorgesteld. Ik zat maar te wachten totdat er een futuristisch apparaat, een soort foto-robot of zo, langs de eerste rijen zou schuiven, maar nee hoor. Uiteindelijk viel het me op dat er al tijden iemand op het podium het publiek stond te fotograferen met een enorme lens. Maar toen ik eindelijk doorkreeg dat die man daar de Symphonicam in levende lijve was, was hij al klaar met de kant van het publiek waar ik zat. Dus ik sta er waarschijnlijk heel stom op, rommelend in mijn tas of gebogen over mijn twitterfoontje of zo. Wat wél leuk was aan het hele cam gebeuren was dat veel vrouwen op de eerste rijen in vol ornaat gekomen waren. Het leek wel een gala-avond. Paste wel heel goed bij de bijzondere sfeer.
De magie van de Arena
De Arena di Verona was overigens als je eenmaal binnen was kleiner dan de foto's doen geloven. Het is wel groot, maar niet zo reusachtig als het op de foto's overkomt. En voor zo'n grote bak was het toch een haast intieme concertzaal. En de atmosfeer is echt adembenemend. Je zou het kunnen vergelijken met de sfeer in een eeuwenoude kathedraal, de intense emoties die in de loop van de jaren in zo'n gebouw beleefd zijn blijven haast tastbaar aanwezig. Ik heb de hele avond als een idioot zitten grijnzen, vond het zo fantastisch om het allemaal van zo dichtbij mee te maken.
De akoestiek was fenomenaal! Helaas gold dat niet alleen voor muziek maar ook voor het gesproken woord! Als er mensen een paar rijen achter me zaten te kwekken tijdens een nummer, kwam dat haarscherp door, dwars door de muziek heen.
De magie van George
Ik vind de huidige 'look' van George erg leuk, met dat kaalgeknipte koppie van hem. Zo fijn dat hij besloten heeft om gewoon puur natuur oud(er) te worden. Stel je voor dat hij iemand als Barry Mannilow achterna zou gaan, je moet er toch niet aan denken!
Zijn baard was weer fris bijgeknipt zag ik gisteren en werkelijk geen moment te vroeg. In Herning begon het al een pluizig baardje te worden ipv zijn trademark stubble.
Wat is dat toch met die man? Zodra hij in zijn pak gehesen is en op dat podium staat te zingen gaat er een groot licht in hem aan en worden de mensen in het publiek las motjes naar dat licht toegetrokken. Je zag het weer heel goed in Verona, zodra hij naar één van de zijkanten liep zag je de mensen helemaal buiten zichzelf raken van vervoering. Cool!
No comments:
Post a Comment