Symphonica - Dutch Review Verona (Sept. 14)

This is the Dutch review for the George Michael Symphonica concert of September 14. The English review is over here.

De Engelse review voor 14 september was al behoorlijk compleet, toch nog een paar observaties na mijn eerste 4 Symphonica bezoekjes.

Die Italiaanse fans maken heel veel geluid maar waren - althans in Verona - heel keurig. Schuin voor mij waren twee plaatsen leeg, en die bleven ook leeg! In Ahoy zouden die plekjes binnen 10 seconden opgevuld zijn. Maar nu zat ik dus effectief op rij 3, met zo goed als vrij zicht op George. Eindelijk goede filmpjes (link naar WIHYA)!

Groeien en bloeien van de show
Het leuke van een complexe show als deze (bijna) vanaf het allereerste begin volgen is dat je ziet hoe de show gaandeweg gestalte krijgt, er wordt nog steeds aan het concept gesleuteld. Een paar dingen die me opgevallen zijn.

Ik vermaak me kostelijk met het gluren naar het orkest, super interessant om te zien hoe dat zo'n beetje reilt en zeilt. Om te beginnen kun je merken dat ze de afgelopen weken hebben gezocht naar een manier om alle 'toppers' hun eigen moment te geven om te schitteren. Zo zit er nu, in ieder geval sinds Keulen, een shout-out voor het hele orkest (Ladies & Gentlemen: the Symphonica Orchestra!!) in het midden van Brother, Can You Spare A Dime. Onlangs hebben ze dat stuk nog zwaarder aangezet. Ik zat in Verona vlakbij de Arena in het zonnetje te luisteren naar de soundcheck en toen hoorde ik het orkest dit stuk oefenen. Zo gaaf!
Ook de harpist heeft zijn eigen spotlight en shout-out, tijdens I Remember You. En George's eigen band en zijn achtergrond zangers komen natuurlijk met zijn allen naar voren vlak vóór de medley om voorgesteld en bedankt te worden.

Ik wist overigens niet dat je ook 'rondreizende' klassieke musici had, een soort klassieke sessie-muzikanten dus. Voor diegenen die geen toegang hebben tot de All Aeccess blog op de officiële site: het Symphonica orkest bestaat uit een vaste kern van 11 musici, die allemaal individueel zijn ingehuurd voor deze tour. De vaste kern wordt aangevuld met 'losse' musici van wisselende nationaliteit, afhankelijk van waar het GM circus neergestreken is. Erg knap dat al die mensen met een ongetwijfeld minimale rehearsal tijd toch zo goed samen kunnen spelen. Ach het zijn natuurlijk ook de besten in hun vak, want voor minder doet George het niet.

Meer details na de jump.

George's vertolking van dat bitterzoete nummer van Amy Winehouse, Love Is A Losing Game, wordt steeds beter. In Herning zei hij nog dat hij het alleen als eerbetoon kon zingen want "if the lady were still with us I wouldn't dare sing it". En dat ontzag voor Amy kon je heel eerlijk gezegd ook wel horen, het was een beetje 'tussen-in' geworden, niet Amy maar ook nog niet voluit George.  En dat is nu wel zo, hij heeft zich het nummer helemaal eigen gemaakt en het klinkt nu net zo bijzonder als die andere fantastische nieuwe covers (RR, LHDE, GTA): het origineel blijft heel herkenbaar maar het is ook classic George. Prachtig.
Overigens zijn de visuals tijdens Love Is A Losing Game van bijzonder hoge kwaliteit. Het zijn allemaal mooie foto's van Amy. Vooral de laatste foto is ontroerend. Een jonge, blije en levenslustige Amy kijkt schaterlachend in de lens. Zo mooi. Elke keer weer een brok in de keel.

Going To A Town en Let Her Down Easy heb ik momenteel op repeat staan, zulke mooie nummers, met prachtige teksten. Iedereen wil wel zo'n lieve, begrijpende vader als de vader uit Let Her Down Easy. George zei nog in Keulen dat hij niet de carrière gehad zou hebben die hij nu heeft als zijn eigen vader meer weg had gehad van de vader uit Let Her Down Easy! Johan Cruyff zei het al: elk nadeel heb zijn voordeel.

Ik luisterde vandaag naar de aflevering van Desert Island Disc met George uit 2007 en wat blijkt? Destijds was George ook al helemaal lyrisch over Going To A Town. Dat vreselijke stemgeluid van Rufus Wainwright heeft me er alleen altijd van weerhouden om het nummer nader te onderzoeken.
En in 2007 was George ook al groot fan van Amy Winehouse, en had hij specifiek Love Is A Losing Game uitgekozen voor het programma. Zo jammer dat ze elkaar nooit ontmoet hebben, een duet was vast mooi geworden.

Even over George
Op dit moment heeft George nog geen standaardgrapjes, dus geen gekwek over 'boyfriends who've been dragged along' bij Feeling Good. Wel benadrukte hij wederom in Verona in het intro dat "he's feeling good". Nou, dat is te zien! Ik heb George echt nog nooit zo vaak breed zien grijnzen als die tweede avond in Verona, zelfs niet tijdens de Final Two! Volgens mij moet hij naderhand spierpijn in zijn kaken gehad hebben van al dat gelukzalig lachen.

Wat me ook opvalt is dat George, superster of niet,  ook een huismus is die dol is op familie getuttel. Meestal valt tijdens tijdens de introductie van John and Elvis Are Dead de naam van David Austin, aangezien George het samen met hem geschreven heeft. Zoals we allemaal weten is David 'my bestest friend since we was one' Austin de officiële GM consultant, en in in die (volstrekt onduidelijke) functie meestal wel ergens te vinden in de zaal. Maar woensdagavond waren de ouders van David ook komen kijken en George maakt daar dan meteen melding van. "I wrote it with my best friend David, who's here with his mum and dad. Big shout-out for his mum Maureen and his dad Michael." Heh, wat is Engels toch een heerlijke taal. In het Nederlands kan je dat als volwassen vent toch echt niet zeggen maar in het Engels klinkt het wel ok. Vervolgens vergat hij natuurlijk wel weer om te zeggen dat de partner van David, Fransesca (nota bene van Italiaanse afkomst), er óók was en moest hij dat weer rechtbreien in de introductie van het volgende nummer. Tsja, dat geheugen van George...

George lijkt nog steeds een tikje onzeker of zijn show wel 'fun' genoeg is voor zijn fans. Ook in Verona begon hij er weer over dat deze show zo anders is als 25Live, maar dat hij hoopte dat we er - weliswaar op een andere manier - toch heel erg van zouden genieten. Ik vind het jammer voor George dat hij er niet meer vertrouwen in heeft dat wij hem heus ook in deze wat rustiger gedaante appreciëren. Dat elke zaal zowat ontploft tijdens de medley doet daar echt niets aan af.

Goed, ik heb nu 4 shows gezien, de eerste Symphonica show na de première die zo emotioneel geladen was dat ik er echt van moest bijkomen, de goede standaard show in Keulen en dus die twee onvergetelijke shows in de Arena di Verona. Voldoende shows en voldoende afwisseling dus voor een eerste voorzichtige vergelijking met 25Live.
Ik was/ben een enorme fan van alle varianten van 25Live. Van dankbare George in 2006 tot  podiumbeest George in 2008, ik vond de shows allemaal heel erg goed en vooral heel erg fun.
Symphonica is totaal anders, maar - en dat had ik van tevoren eerlijk gezegd niet verwacht - minstens net zo veel fun. George's overduidelijke liefde voor de nummers die hij uitgekozen heeft is bepaald aanstekelijk. En omdat hij alles toch die onmiskenbare GM-flavour meegegeven heeft, heb je niet het idee dat je naar een cover-showtje (een superdure variant van de Toppers zogezegd) zit te luisteren.

De show verveelt niet, ook tijdens de nummers waar ik niet kapot van ben is het goed toeven bij Symphonica. Soms ben ik haast opgelucht dat er even een rustpunt komt tussen al die aangrijpende of opzwepende nummers. Tijd om even snel een notitie te maken bijvoorbeeld, of te kijken naar het orkest. Vooral de rol van Henry Hey, dirigent en pianist, fascineert me, in een volgend stukje meer over hem. George smoest regelmatig wat met hem, bijvoorbeeld als hij iets wil veranderen in zijn act, als hij bijv. bovenaan de trap wil beginnen ipv onderaan zoals gebruikelijk.

Tenslotte
Er is één persoon in Verona zo vaak in mijn gedachten geweest: Geraldine, de Nederlandse George Michael fan. Tussen de tours in kom ik niet zo vaak op het Planet George forum en ik wist dus van niets. Ik geloof dat ik haar zelfs in mijn onwetendheid vorig jaar nog een kerstkaart heb gestuurd.
In de auto op weg naar Verona namen georgette (@sofialovesgeorge) en ik op ons gemak het hele fanwereldje door en ik merkte op dat ik het zo vreemd vond dat ik Geraldine nog helemaal niet gezien had. Ach, en wat een verdrietig nieuws, vreselijk gewoon.

Ik zie haar nog zo voor me, na de show in Washington, 29 juli 2008. We waren allebei helemaal opgetogen want George had net een fantastisch concert afgeleverd. "Ga je ook naar Kopenhagen"? vroeg ze. "De pre-sale is vannacht!". Dankzij haar kon ik midden in de nacht in een bed-and-breakfast in Washington een kaartje voor mijn 20e en laatste 25Live show klikken. Een maand later stonden we zo goed als naast elkaar aan het hek bij de show in Kopenhagen. Geraldine pakte haar kleine cameraatje, richtte het op het podium, stelde professioneel wat instellingen bij en plotseling zag ik George haarscherp en mooi belicht op het LCD schermpje van haar camera verschijnen. Ik was diep onder de indruk van haar expertise.

Wat zou ze genoten hebben van deze prachtige concerten in Verona, en wat zou ze een schitterende foto's hebben gemaakt van een blije GM.

Dag Geraldine. Rest In Peace

Dublin, August 1 2007
copyright Geraldine