For the Dutch Planet George Forum I wrote 10 in-depth gig reports. Here is the gig report for the first of the two 25Live concerts in Dublin in August 2007. It was a terrific night, George gave an outstanding vocal performance! We queued for a whole day to get a front row spot and it was all worth it.
Please read on for the in-depth review (in Dutch). Don't speak Dutch? You might want to take a look at my 25Live review of 2007.
Vooraf, sorry voor de lengte, ik kan nooit zo goed maat houden als het om George gaat.
Ik zit hier in de jeugdherberg in Belfast mijn verslagje te schrijven. De radio staat op de Ierse variant van Radio Gold. De DJ is Tony Hadly, die zanger van Spandau Ballet. De Tony Hadly ook uit het clipje van Comic RelieF Little Britain. En alsof dat niet genoeg George-gerelateerd is, kwam onze held zelf daarnet ook nog voorbij met Faith. Ah, de live versie is fantastisch, maar zo is het ook goed.
Omdat iedereen zo zoetjes aan wel weet hoe het gemiddelde concert in zijn werk gaat, geef ik gewoon een impressie van de hele dag Ik bedoel maar, iedereen die een paar keer geweest is weet wel zo ongeveer welke zinnen George er op gezette tijden uitgooit. Zoals "How are you doing at the back" of als-ie 't eens helemaal anders wil doen "how are you doing over there". Begrijp me goed, ik vind het juist schattig dat hij in dit opzicht zo voorspelbaar is. Ik zit me altijd al een beetje te verheugen op het moment dat George tijdens Too Funky zegt "Gimme the baby, baby. Maar de topper vind ik "Sing for me" in I'm Your Man. Ik ben daar inmiddels zo aangewend dat ik het ook verwacht tijdens de albumversie, lol. Maar goed, dit soort dingen zijn dus standaard en ik beperk me tot wat me echt opgevallen is. Het wordt toch alweer lang.
Dus wat was er nu zo bijzonder aan Dublin. Nou om te beginnen ligt Theatre The Point echt in de middle of bloody nowhere, of liever nog -at the end of bloody nowhere. Aan de rivier, vlak bij een groot havenindustriegebied. Om de mini-arena heen was een enorm plein waar honderden fans heerlijk rustig afgeschermd in de rij hadden kunnen zitten. Maar dat ging dus mooi niet door. The Point wilde niet het risico lopen dat iemand zich zou bezeren op hun eigen terrein.Dan zouden ze namelijk aansprakelijk zijn. Daarom werden de eerste wachtenden zonder pardon van het terrein afgeschopt en werd er een rij gecreëerd op de stoep naast het Arena terrein. Helaas lag de stoep ook naast een zeer drukke en stoffige (snel)weg waar continu vrachtwagens en ander verkeer met een rotgang voorbij denderden. Het was echt een oorverdovend lawaai en vies - niet te geloven. 's Avonds zat het vuil werkelijk overal. En 1 op de 4 vrachtwagenchauffeurs dacht origineel te zijn door tegen ons te gaan toeteren. De eerste 20 keer is dat nog wel grappig, daarna is het alleen maar nog maar extra herrie waar je niet op zit te wachten. Maar toen donderdag de brandweer speciaal voor ons eventjes de sirene aanzette, voelden we ons toch wel bijzonder hoor.
's Ochtends nog het laatste stukje van het uitladen van de Stage Truck trucks gezien. Het zilveren krukje kwam weer voorbij en de fatboys ook. De roze fatboy was inmiddels hartstikke vies, geen idee wat ze ermee uitgespookt hadden. Ook kwam er nog een mountainbike en een knalgele racefiets uit de laatste wagen. Van wie zouden die nou zijn?
Laat in de middag kwam een van de gitaristen ook nog bij ons langs lopen (die links op het podium zit tijdens Faith). Natuurlijk kreeg hij een groot applaus van ons dat hij met een ironisch glimlachje in ontvangst nam. Dacht natuurlijk: mijn baas heeft idiote fans!
Daarvoor was al een van de chauffeurs/lichtmannen ons eens uitgebreid komen vertellen wat hij van George vond. Ik kon niet alles volgen met al dat verkeerslawaai maar de algehele teneur was niet buitengewoon positief. Maar goed, ik geloof dat mede als gevolg van dat gesprekje er een spandoek gemaakt werd met de tekst: "George, thank your crew!". Inderdaad een goed punt, zijn band krijgt meestal wel een bedankje, maar al die lui die zich ook voor hem uit de naad werken moet het zonder publiekelijke erkenning doen. En ook op 1 augustus bleef de erkenning weer achterwege, alle spandoeken ten spijt, lol.
Ik was er woensdag rond 9.45 in de hoop een van de eersten te zijn. Ik was nummer 21, dus dat geeft wel aan dat er veel die-hard fans naar Dublin waren afgereisd. Rond 17.00 mochten we dan eindelijk het terrein op, weg van de snelweg. We kregen ons bandje en de hartstikke aardige stewards namen zonder morren ons nummersysteem over. Het ging allemaal heel rustig, we werden in groepjes van 5 de zaal ingelaten. Ik had een plekje front row, links ter hoogte van zijn flesjes water. Lekker hangen, dus.
Voor de pauze
En om 10 over 8 was het dan zo ver. Song to the Siren startte en .... wat er nou fout ging weet ik niet. Maar na 2 regels klonk er een hapering over de luidsprekers. Het klonk alsof er een plaat was blijven hangen, pok, pok, pok. En toen werd het stil. We keken elkaar allemaal geschrokken aan. Toch niet de gevreesde "technical difficulties" die een concert zo maar een uur stil kunnen leggen. Gelukkig kwam er bijna direct een announcement dat ze een probleem hadden en dat ze gingen kijken wat er aan de hand was en dat we over 5 minuten meer zouden horen. Geweldig hoor, zo adequaat en snel gereageerd! En inderdaad binnen 5 minuten startte George gewoon opnieuw en alles ging nu wel goed. Het laatste couplet veranderde hij in Here I am, Here I am - Dublin - waiting to hold you (Met dank aan Saskia die dat Dublin verstond!) Ik vond het wel mooi subtiel, zo werd meteen duidelijk dat hij echt live stond te zingen achter het podium.
Oorverdovend lawaai toen hij er dan eindelijk was. 't Is natuurlijk een klein, laag zaaltje waar het geluid niet weg kan, maar dan nog was het duidelijk een extra steunbetuiging. En typisch George, er was echt geen spoortje van verlegenheid over de hapering te bespeuren. Hij kreeg een extra lang applaus na Fastlove en toen was iedereen de moeilijke start weer vergeten.
Het was vrij warm in de zaal en George had er duidelijk last van. Tijdens Father Figure deed hij geheel onverwacht zijn zonnebril een hele tijd af en ging in zijn ogen zitten wrijven. Ik dacht even dat hij door emoties overspoeld werd, maar gelukkig was de realiteit een stuk prozaïscher. Zoals hij zelf na Father Figure uitlegde had hij zijn bril niet "for dramatic effect" af gedaan maar omdat hij gewoon van zijn neus gleed omdat hij zo erg zweette. Tijdens een andere ballad, ik geloof Praying For Time, gebeurde hetzelfde. Met die hitte dronk hij ook veel meer dan anders, en stond regelmatig te zingen met in zijn ene hand een mini flesje water en in zijn andere hand de microfoon. Op zich een gek gezicht, maar George is zo cool dat hij dat wel kan hebben.
Nog steeds An Easier Affair. Jammer, ik mis Another Star. Maar daarna kwam wat voor mij het hoogtepunt van de avond was. Er kwamen graphics op het scherm die ik nog nooit gezien had, het begon met een supergrote weergave van de voorpagina van een krant. Deze graphics zijn echt schitterend, echt even zoeken op youtube! En toen startte geheel onverwacht My Mother Had a Brother.
En hij was vocaal zo onvoorstelbaar goed, en hij klonk zo - sterk - ik kan het niet anders beschrijven. Het maakte alles helemaal goed, die klote snelweg, het lange wachten, eindeloos moeten lopen naar een wc, alles viel in het niets bij dit. Zo geweldig en zo'n cadeautje. Ik vond het zo jammer dat Mary er niet bij was. Het raakte me echt tot in al mijn vezels. De graphics eindigden met allemaal prachtig rode rozen die overgingen in .... de regenboogvlag (symbool van gaypride). Zo subtiel, zo ontroerend. De volgende ballad (Praying For Time) is echt aan me voorbij gegaan want dit was zo prachtig, daar moest ik echt van bijkomen.
Na de pauze
Nog even iets melden over de stewards. Wat waren die lui fantastisch bezig! In onze "wijk" stond/zat een aardige, heel rustige oudere man met baard. Echt iemand met een uitstraling alsof hij alles al had gezien en van niets meer ondersteboven zou raken. Hij was super alert, hij zat er echt bovenop. Als iemand een sigaretje opstak, of als mensen bij elkaar op de schouders klommen greep hij meteen in. Ik voelde me heel safe met hem en geloof me zo'n goede steward was echt nodig want het was nogal agressief volk daar in Dublin. Althans, in ons stukje van de zaal dan. En in de pauze draafden alle stewards met bekertjes water heen en weer voor de eerste rijen. Echt harstikke klasse.
Outside Ok, cop uniform? Yep, still smoking hot! En hij maakte tijdens outside toch een aantal bewegingen waar ik eerlijk gezegd nog steeds van moet blozen. Phew!! Zeer, zeer suggestief, om het zo netjes mogelijk te zeggen.
Spinning The Wheel was geweldig. Hij had er zo'n zin in. Hij stond het even aan te kijken en toen gaf ons allemaal eerst les. "You have to decide which way you're gonna go." Lol, lol. En toen ging hij natuurlijk voor doen welke kant we allemaal op moesten Hij maande ons aan echt allemaal mee te doen. " Everyone who's not doing it gets chucked out!". Lol, lol! En toen we al een tijdje bezig waren zei hij "Save your arms, we'll do it again! Yay, de herhaling is terug! Ik vond het zo jammer dat hij de laatste tijd het alleen nog maar aan het begin deed.
Amazing. Nou, het Ierse publiek luuuvs Kenny! "This song I wrote for the man I love!" Meteen een immens gejuich. Nogal overbodig vroeg George: "Can we hear it for Kenny?" Een nog luider applaus. Geweldig!
Ergens in de tweede helft (geloof ik) verontschuldigde George zich voor de vele onderbrekingen, want hij moest door de hitte zich telkens lang afdrogen. Hij zei heel charmant " I want to survive this concert so I can sing for you again tomorrow". Publiek vond natuurlijk alles best. Hij was woensdag erg praterig, heel gezellig. Overigens heel veel "fucks" in de diverse praatjes, hij had duidelijk de rem er niet op zitten.
I'm your man. Wat ik zo leuk vind aan dit nummer is dat de achtergrondzangers altijd een beetje uit hun bol gaan tijdens dit nummer. Vooral rechts is het altijd partytime. De dunne zangeres deed zelfs aan bubbling. Ze heeft er absoluut het figuur voor. En de voluptueuze zangeres ging ook helemaal los. Super leuk om te zien hoeveel fun ze hadden.
Edge of heaven. Blijft een topper. Maar wat opmerkelijk was, George gebruikte de woorden "audience participation" helemaal niet! En hij houdt er zooo van om dat te zeggen. Zoals hij het zegt, zit er een participation nog een extra "h", particepehation. ''t Is vast een van zijn favoriete woorden.
We riepen George terug door luidkeels Yeah, yeah, yeah, da da da da da, yeah, yeah, yeah yeah, te blijven zingen. Gaaf! Volgens mij zit hij dan grinnikend zijn zwarte bloesje aan te trekken.
Na Freedom (of was het nou CW) ging hij aan de linker en de rechterkant van het podium eventjes door de knietjes. De snelle reageerders (ik niet, grrr) hebben dus nu een hele leuke foto van hem.
En dat was 1 augustus.
No comments:
Post a Comment