For the Dutch Planet George Forum I wrote 10 in-depth gig reports. Here is the gig report for the second night of the two shows that together were known as the Final Two. It was a fantastic night, everything just clicked. The crowd was great, and George was incredible. I'm so grateful that this night was filmed for the brilliant DVD George Michael Live in London.
Please read on for the in-depth review (in Dutch). Don't speak Dutch? You might want to take a look at my 25Live review of 2008.
OH MY GOD. Het is nu woensdag en ik ben nog steeds zo onder de indruk van die onverstelbaar goeie show van maandag. In dit verslag alleen maar superlatieven dus het is veel van hetzelfde, sorry. En het is ontiegelijk lang geworden, wederom sorry. Wat een overweldigende ervaring, daar kan ik wel uren over praten.
Het was wederom spannend of we de zaal binnen konden komen. Elke was zo lief geweest om mij haar vloerkaartje te verkopen. Net als de dag ervoor stonden we weer in een bedroevend lange rij voor ticket collection. Gelukkig had de organisatie wel iets geleerd van de chaos van de dag ervoor, er zat zowaar beweging in de rij en binnen een half uurtje waren we binnen.
Enfin, binnen kreeg Elke een met de hand geschreven duplicaat ticket (had ik in de gauwigheid niet eens gezien) en Mary en ik lieten ons kaartje scannen. De guard keek kippig naar mijn kaartje en maande me even te blijven staan, hij ging het even navragen. Shit, ik kreeg het spaans benauwd, want wat nou als hij het ging navragen bij de dames van de ticketcollection. “Ja, hoor dit is een legitiem kaartje, dat hebben we net meegegeven aan een blond, slank meisje!” [Ik ben zwart en niet-slank] Oops!, Lol, lol. Gelukkig ging hij het ergens anders navragen en mocht ik alsnog doorlopen. Phew!
Ik zat dus dankzij Elke op de vloer en Mary zat nog op ons oorspronkelijke plekje in blok 1. Verkocht voor de volle (honderd) pond als “rear/side view”, wat een eufemisme bleek te zijn voor “het enige dat je op deze plek kunt zien, zijn de coulissen”. Earls Court zelf vindt –terecht – dat alle plekken in blok 1 en blok 19 onverkoopbaar zijn, maar Marshall Arts zag er geen been in om ze voor het maximale bedrag te verkopen. Gelukkig waren er aan de kop van blok 2 nog plekken vrij en kon Mary makkelijk verkassen naar een plekje dat wel goed was. Aanvakelijk zat ze voor een man die haar wel permissie wilde geven om dat lege plekje in te pikken “als ze maar bleef zitten tijdens de show”. Ah, hier spreekt de echte fan!Wat een oelewapper, zeg. Dan maar een klein stukje verder, lol. En ik zat dus op de vloer aan het rechtergangpad van A3. Op papier een redelijke plek, in werkelijkheid een superplek. Ik stond echt in het blok van kleine mensjes, overal vrij zicht. Helemaal fantastisch, dus.
Best setlist EVAH
Dit was echt een fantastische setlist, de allerbeste van de tour wat mij betreft. Alle disco die een jaren tachtig meisje maar kan wensen, afgewisseld door zijn mooiste ballads. Even er snel (nou ja) doorheen.
Father Figure loopt op zijn eind en zoals altijd geeft hij de laatste “Time” weg aan het publiek. Natuurlijk zingt dit publiek na een beat het juiste woord op het juiste moment. En dan toont hij ons die prachtige brede lach; hij is tevreden over ons. In de drie shows die ik in Amerika bijwoonde, ging het nooit helemaal goed, of de zaal kende de tekst niet óf ze kregen de timing niet goed. Maar dit publiek kent zijn teksten én zijn George perfect en weet precies welke actie er op welk moment in de show van hen verwacht wordt. LOL Duidelijk veel veelkomers in het publiek.
Na Father Figure is het normaal gesproken tijd voor het eerste gesprekje met de zaal. Meestal iets in de trant van: “Hello <Londen> ? Great to see you again. Are you ready for a party?” etc, etc. Ik sta helemaal verwachtingsvol klaar met de camera om alles vast te leggen. Maar nee, geen praatje vanavond. Waarschijnlijk vanwege de avondklok van 23.00 snel door met het volgende nummer. Prima, Everything she wants dan maar opstarten? Maar alles is anders dan anders vandaag. Het weerzien met oude bekenden kon beginnen.
Waar hij zondag nog zijn “standaard Amerika setlist minus Kissing a Fool” afdraaide, waren er nu een paar grote verrassingen. De eerste: You have been loved! Die heb ik lang niet meer gehoord. Volgens mij was de laatste keer Wembley 9 juni. Wat is dat toch een mooi, ontroerend nummer. Met een van de aangrijpendste video’s van de hele show. Met al die foto’s van groepen gelukkige mensen. En dan slaat de dood toe, en vervaagt er een man of vrouw tot zwart op de foto en blijven alleen de contouren van die persoon nog zichtbaar. Elke keer dat er weer een iemand in een foto verdwijnt en alleen een zwart gat achterlaat knijpt mijn keel een stukje meer dicht en uiteindelijk staan de tranen me weer in de ogen. Duidelijker kan het mysterie van de dood visueel toch niet uitgedrukt worden. En dan die prachtige stem er bij. Jasses, wat kan die man je toch raken.
Na Everything she wants is het tijd voor de volgende “terug van weggeweest”, Precious Box. Dat vind ik een heerlijk nummer, misschien niet zo direct toegankelijk als zijn andere dancehits maar na een paar keer luisteren is het toch een favoriet geworden. Een gelukje dat we het na Amsterdam nog een keertje live te horen krijgen. En leuke graphics (al die kleine lichtjes en blokjes) die perfect passen bij de licht hypnotiserende werking van de song.
One More Try. Dit was de absoluut de beste die ik tot nu toe gehoord heb. Misschien haast wel beter dan de singleversie. Elke noot was prachtig, en vol emotie. Hij was er zelf waarschijnlijk ook nogal blij mee, want na het grote applaus gooit hij nog een “thank you” de zaal in. Doet hij anders eigenlijk zelden.
En direct na dat hoogtepunt meteen nóg maar een hoogtepunt: Jesus to a Child. Eindelijk! Dat had ik in 2006 toen ik het nummer ietsje te lang vond duren toch niet kunnen denken, dat ik JTAC ooit nog zo vreselijk zou gaan missen. Dit was echt het emotieblokje, eerst het gevoelvolle One more try en daarna deze tearjerker. George droeg het nummer niet expliciet op aan Anselmo, maar ja, wie in deze zaal van fans kent het verhaal achter de song nou niet? Wel verwees hij in de introductie van An easier Affair impliciet even naar het verdriet onder JTAC. “Enough miserable stuff. Tonight is a happy occasion.” Happy of niet, zo’n belangrijk concert zou toch niet helemaal af geweest zijn zonder JTAC en ik was dankbaar dat hij het nog een keer voor ons wilde zingen.
An Easier Affair. Volgens George “dedicated to the likes of Rupert Murdoch”. Ik moet wat bekennen. Vorig jaar heb ik nogal gemopperd over An Easier Affair. Maar eh, ik ben het nu toch gaan waarderen. Al was het maar vanwege George’s blije oproep aan “my gay boys”. Het roept altijd rattenvanger van Hamelen visioenen bij me op. George aan het hoofd van een lange rij “gay boys”. Lol. Mogen de gay girls ook meedoen, George?
Too Funky. Aww, beste Too Funky ooit. Alles klopte. De standaard percussionist was weer terug. De zangers hadden er zin, George had er al helemaal veel zin in en de call en response was perfect. Inmiddels heb ik hartstikke spijt dat ik het niet opgenomen heb. Ik durfde niet zo goed, stond namelijk naast het gangpad en pal tegenover mij stond iemand van de security telkens streng de zaal in te loeren. Ik heb dus maar heel weinig gefilmd, aan de ene kant jammer, aan de andere kant kon ik zo wel ten volle genieten van de show op deze manier zonder me druk te maken over opnames.
Geen Star People vandaag, met al dat andere moois ook niet echt gemist. Uitsmijter voor de pauze was weer een gouwe ouwe: Shoot the dog! Ach, hij heeft zich in Amerika zo lang zo braaf gedragen dat hij nu wel weer los mocht. Nog even wat obligate opmerkingen over Obama en daar gingen we weer. Lekker de Blairhond uitlaten, lol.
Spinning The Wheel. Geweldig weer, alhoewel die van zondag nog indrukwekkender was. Middenin liet George ons weer op zijn aftellen “Hello Mum” roepen net als in Wembley 9 juni. Heh!
Feeling Good. Eindelijk even een rustpunt en de zaal sloeg meteen op tilt. George liet ons even lekker gillen en krijsen en ging ons toen uitgebreid bedanken dat we deze avond zo fantastisch voor hem maakten. “You could not be more fucking perfect” Aww, graag gedaan hoor, en – insgelijks! Hierna wilde de zaal niet meer stil worden en moest hij echt om stilte vragen om Feeling Good te kunnen starten.
En super goed nieuws: de kerst song is al af! En naar nu blijkt is het nummer een coproductie. George heeft het geschreven met David, “my bestest friend since we was one” Austin. Aww, dat vind ik zo leuk van George dat hij nog heel wat vrienden van vroeger heeft. Hij zal zo af en toe best wel onmogelijk zijn (wie niet?) maar hij is blijkbaar zelf heel loyaal. En iets in hem genereert ook zulke loyaliteit dat zijn vrienden achter en naast hem zijn blijven staan in de Faith-periode toen hij “being a popstar” behoorlijk overdreef en de lange jaren van diepe depressies.
George had het zoals elke show over de “boyfriends who’d been dragged along”. Weinig van gezien hoor. Zondagavond stond er een jong stel vóór me, en het was overduidelijk dat hij de grote fan was en niet zij. Ook nu had ik weer een enthousiaste mannelijke fan vóór me en eentje achter me. Ik denk dat hij veel meer mannelijke heterofans heeft dan ze bij team George weten.
Na Feeling Good kwam voor mij de topper van de avond:
Best song ever
OH MY GOD. In de een-na-laatste 25Live nog een My Mother Had A Brother! Hij droeg het op aan zijn moeder en zijn oom Colin “who died in 1963”. De zaal werd meteen muisstil, ’t was alsof iedereen begreep dat hier iets bijzonders gebeurde. Het was snikheet in de zaal maar ik had het kippenvel op mijn armen staan. Wat een emotie. Terwijl ik dit schrijf luister ik naar de geluidsopname die ik heb gemaakt. Zelfs op zo’n slecht mp3-tje, vol van ruis komt die emotie door en ik schiet weer helemaal opnieuw vol. Oh, dit zal altijd wel mijn favoriete George Michael song blijven. Ik heb dit nummer helemaal platgedraaid in onze verlovingstijd; ik vind het een liefdeslied, er zit zo ontzettend veel liefde verwerkt in die ruim zes minuten. Liefde voor zijn moeder, zijn oom, voor de closeted man die hij vroeger was, voor de bevrijde man die hij geworden is. En het totale nummer is zo’n mooie metafoor voor de ontwikkeling van de homobeweging als geheel. En hij zong het weer zo ontzettend prachtig. Hij zet MMHAB denk ik ook alleen maar op de setlist als hij volstrekt zeker is van zichzelf en van zijn stem, het is geen nummer wat je maar een beetje half kan doen. Bovendien moet hij het helemaal alleen uitvoeren, hij kan niets weggeven aan zaal of back-up zangers. Er waren het grootste gedeelte van de song geen graphics te zien, alleen de laatste momenten toen hij van zijn krukje op de catwalk langzaam terugliep naar de tong. Toen kwamen net als vorig jaar in Dublin de rozen op het scherm, die langzaam open gingen. Vervolgens gingen de tot bloei gekomen rozen over in de regenboogvlag. De buitenschermen eerst en daarna het grote middenscherm, wat het effect van openbloeien en coming out extra versterkte. Had hij me verdorie weer in tranen gekregen! Snif, snif.
Ik had mijn vrouw al vaak verteld hoe ontroerend die laatste beelden in Dublin geweest waren en was opgetogen dat ze het nu met eigen ogen had kunnen zien. Bleek later dat ze het volstrekt gemist had, lol. Ze was druk bezig geweest met het maken van de perfecte foto. Gelukkig kon ze het thuis op mijn filmpje nog zien, lang niet zo indrukwekkend maar beter dan niets.
Best band EVAH
Zoals George zelf al zei, hij heeft de “most incredible band in the world”. Wat een geweldig stel bij elkaar. Ze zijn wel zo ontzettend goed. Dat hoor je aan alles. En ze zijn zo ontzettend goed op elkaar en op George ingespeeld. Dat merk je pas echt goed als George aan de zwier gaat. Als hij bijvoorbeeld een inzet mist of een coupletje overslaat. Dan volgen ze hem – naadloos. En het is pas echt grappig als hij sneller dan ze verwachten een nummer afrondt (wil met Too Funky en Amazing nog wel eens gebeuren). Dan gaat op die hele steiger iedereen vól op de rem staan en kunnen ze hem nog net bijhouden in zijn afsluiting! LOL.
En als George een topavond heeft, zoals maandag, staan ze allemaal te schitteren. Ze waren subliem en ze werden dan ook hartstochtelijk toegejuicht. Ze genoten zichtbaar van het verdiende applaus.
De originele percussionist, is ook weer terug. Waarschijnlijk was hij er zondag ook al, maar van waar ik toen stond kon ik de band amper zien. Ik herkende hem in eerste instantie aan zijn loopje, daarna pas aan zijn gezicht. Bij Too Funky komt hij altijd zo swingend op zijn tenen het podium oplopen, lol. En hij trekt nog net zulke gekke bekken als vorig jaar.
Tijdens Faith stonden de twee gitaristen rechtsboven helemaal mee te wiegen. In zo’n heel specifieke gospelwiegbeweging, dat zie je normaal gesproken alleen bij de grote zwarte gospelkoren. Was me nog nooit eerder opgevallen, en het was maandag ook alleen tijdens Faith.
De bandleden hebben het onderling ook wel leuk met elkaar geloof ik. Die zangers staan soms echt met elkaar te geiten, altijd leuk om te zien. Vooral de blonde miss Perry lijkt mij nogal iemand die altijd in is voor een geintje. Volgens mij heeft George ook wel iets speciaals met haar, ze klikken volgens mij goed samen. (Is ook wel iets van te zien tijdens een kijkje achter de schermen in het GMA interview [En de docu op de Live in London DVD]). Hij deed tijdens Fantasy een ontzettend leuk dansje met haar, dan zie je ze allebei heel erg genieten in hun eigen mini-wereldje. Maar ook de normaal wat introvertere miss Perry (die van links) stond maandag helemaal lekker te swingen.
Best George EVAH
Ik ken verder niemand die zo aanstekelijk blij kan zijn als George Michael! Als het allemaal lekker gaat en als hij zich picobello voelt op het podium, dan straalt hij echt van alle kanten. Hij zingt als het ware door zijn brede lach heen! Dan hoeft hij ons echt niet meer te vertellen dat hij een “great time (of zelfs een fucking great time, lol) heeft, dat kunnen ze dan ook helemaal bovenin dan zelf wel zien. En de reactie uit de zaal is altijd extatisch. Als hij blij is, zijn wij ook hartstikke blij, simpel zat. En wat wás hij blij maandag. He-le-maal opgetogen en los, hartverwarmend gewoon. Niet high, en compleet in contact met het publiek. Perfect dus! Hij had helemaal geen last meer van de camera’s en ging compleet uit zijn dak bij alle dansnummers. En de stem was top, meer dan top.
[sexy GM voice] OK. So.. [/sexy GM voice]. Als hij een langer praatje gaat houden, leidt hij dat vaak met die woorden in, is me nu weer opgevallen. Ik ben dol op zijn praatstem, als hij een audioboek zou inspreken zou ik het zo kopen al was het ’t saaiste boek ter wereld. Ik hoop van harte dat die autobiografie er nooit komt, maar als hij toch het daglicht ziet, kan hij die wel mooi inspreken.
George een tikje overmoedig in zijn praatje vóór Roxanne. “Ok, I’ve got to chat for a little bit, as I do each night as they’re setting up like this (muziekinstrumenten moeten versleept worden naar de catwalk en dat kost een paar minuutjes). And actually I’ve gotten gotten really good at it, too. I have a trainer and masseur. […] He comes out with absolute classics and has no idea he says them”. Vervolgens een heel verhaal over één van die classics, die de arme man eerder die avond had geuit. George: “”mompel, mompel, iets over tien minuten”, geen idee wat de punchline van het verhaal nou was. Merendeel van de zaal ook niet, volgens mij. Maakt niet uit, lol. [Waarschijnlijk was het een dubieus sexgrapje. Iets over 10 inches!]
Een paar jaar geleden hadden de tabloids een nieuwe manier gevonden om George het leven zuur te maken, ze plaatsten foto’s waaruit zou blijken dat hij in een rap tempo zijn haren verloor! Dat heeft hem duidelijk nogal geraakt, tegen iedereen die het maar horen wilde op radio en tv (onder andere Parkinson, Capital FM en laatst nog het GMA interview) verkondigde George dat hij niet, echt niet kaal werd. Nou word ik zelf ook kaal (wat ik vreselijk vind!), dus ik snap heel goed dat het een ietsepietsie gevoelig ligt bij George. Lol. Nu vertelt hij in elke show vertelt hij aan het jongere publiek bij het intro van Everything She Wants wat ze moeten doen als ze te jong zijn om zich 1984 te kunnen herinneren “Just turn and look at the person next to you. Imagine them with four or five times more hair and you have the eighties” Het onderwerp “haarverlies” houdt hem nogal bezig, , lol.
Roxanne is overigens één van George’s favoriete nummers op Songs of the Last Century, zo vertelde hij. Dat wist ik niet, ik had eerder The First Time Ever verwacht omdat hij dat zo vaak gezongen heeft. Hij was weer bijzonder ontwapenend maandag. Vertelde opgewekt dat hij dat album had gemaakt “when he was finding it tough to write” en bedankte de fans die zo vriendelijk waren geweest om de CD te kopen. Wat een lief moment.
George nog even over de curfew van 23.00. Ze hadden eigenlijk nog een paar nummers extra willen spelen, maar daar was onvoldoende tijd voor. Maar hij zou zijn uiterste best doen om de noodgedwongen iets ingekrompen setlist van die avond wél helemaal af te werken. “We came on early and hopefully we’ll get them all in”. Zo grappig, op mijn opname is na die zin een duidelijk verontwaardigd gesnuif uit het publiek te horen. “Early, early ?”, hoor je een vrouw ongelovig zeggen. Heh! Hij startte rond half negen en dat is inderdaad early in GM-tijd.
George droeg Amazing natuurlijk op aan Kenny. Maar ook aan zijn gestorven vriend Greg en diens partner Gary die bij de show aanwezig was.
Bij Fantasy ging hij echt compleet uit zijn dak, jammer dat ik daar geen opname van heb. Staat vast wel op Youtube. Hij heeft na al die dagelijkse workouts en na al die shows een fenomenale conditie. Maar zelfs hij moest na al dat dansen, over de catwalk hollen en ook nog zingen, best wel lang uithijgen. Hij ging op het doorzichtige bankje voor de catwalk zitten uitpuffen, lol. Hij herinnerde ons er maar weer eens aan dat hij “an old man” was. Onzin George, 45 is volstrekt niet oud. Punt is wel dat hij zichzelf nu zo vaak grappend als “oud” bestempelt heeft, dat alle journalisten hem geloven, lol. Iedereen, George voorop, doet nu alsof hij rijp is voor het bejaardentehuis terwijl de waarheid natuurlijk is dat hij gewoon in de kracht van zijn leven is. Domme jongen, dit gezeur van de media heeft hij echt helemaal aan zichzelf te danken.
Maar goed, dit is een klein stukje van wat hij allemaal zei op dat trapje, tussen al het puffen en hijgen door: “ It’s been an amazing, amazing, amazing ride. There’s been so many moments when the compromises have seemed too huge [..] but every fucking day of aggro is worth it - for this.” Aww, dat was een moment van oprechte ontroering. Go George!
Ha, George snapt nu eindelijk dat hij een behoorlijke 'sleep' heeft van fans, die hem achterna reizen. Hij sprak het publiek aan als “wonderful people of London Town and all over the world”. Prachtig! Deze wonderful person verheugt zich ontzettend op Kopenhagen. Tot dan!
No comments:
Post a Comment