Celebrating 25Live - Gig Report New York (July 23, 2008)

For the Dutch Planet George Forum I wrote 10 in-depth gig reports. Here is the gig report for the second of two 25Live concerts in New York (Madison Square Garden) in July 2008. It was a terrific night, with 4 encores! George was having a great time!

Please read on for the in-depth review (in Dutch). Don't speak Dutch? You might want to take a look at my 25Live review of 2008.

23 Juli: George has a “fucking great time” en wij ook

Wees gerust, maandag was geen uitzondering, vandaag was minstens net zo goed. Het is hier nacht, we zijn net aan gekomen in het cybercafe in Queens. Gelukkig is het hier 24 uur per nacht open. Mary is heel loyaal meegekomen, zodat ik hier niet alleen zit tussen de hardcore gamers. Vreemde tent hier, en zoals alles hier in New York buitengewoon vies maar ik ben toch heel blij dat-ie er is.

Vanmiddag zaten we koffie te drinken met uitzicht op Madison Square Garden en toen zagen we - eindelijk - iets van reclame voor George. Tot die tijd leek het wel een groot geheim dat hij zou optreden. Het was een kort reclamefilmpje op het grote videoscherm op de reclamezuil buiten. Beelden uit Road to Wembley van Spinning the Wheel. De trucks staan volgens mij in de garage onder het complex, dus al met al was de sfeer rondom de concertzaal heel anders dan in Europa. Die sfeer van straks-gebeurt-het ontbreekt een beetje.

In de zaal was dat vanavond wel anders! Iedereen had er zin in. Maar die maffe New Yorkers houden er van om extra laat aan te schuiven. Staat er op de kaartjes dat George om 8 uur prompt zal beginnen, komen de eerste fans zo rond 5 voor 8 aanzetten. Dan kon je dus wel voorspellen dat hij niet voor half negen kan starten, eerder is die bak gewoon niet vol. Net als gisteren startte hij dus pas om kwart voor negen en waren we rond kwart voor 12 klaar. De reggae-muziek van 2007 heeft weer plaats gemaakt voor semi-klassieke muziek, jammer. Telkens als er weer een nummer klaar was ging de zaal verwachtingsvol klappen, maar ja, zolang de muziek nog niet super bombastisch is gebeurt er natuurlijk nog niets, lol. En dan is het eindelijk zover, het klassieke hoogtepunt is voorbij, het licht gaat uit en het gegil en geschreeuw barst direct los. Dit publiek was zo mogelijk nog enthousiaster dan maandag, ze waren iets minder luid, maar ze zongen en deden wel veel beter mee.

Voor de pauze
We kregen weer Waiting en de Fast Love/I'm your man mix. I'm your man is zo op zijn plaats helemaal aan het begin, niet te geloven dat het zolang helemaal aan het eind heeft gestaan. Eigenlijk net zo goed als Flawless in 2006, je hebt de zaal meteen helemaal plat.

Na Father Figure ging George ons vertellen dat hij helemaal overweldigd was door het enthousiasme van het New Yorkse publiek. Hij bedankte het publiek dat hem ondanks zijn lang weg blijven trouw was gebleven en verontschuldigde zich dat hij zo lang was weg gebleven. Maar hij wilde ervoor zorgen dat we dat hem na drie uur show wel zouden vergeven. En, om dat te bereiken zei George, " I'll work my fucking arse off". Tsja, George als je het zo charmant brengt.... Instant vergiffenis vanuit de zaal natuurlijk.

Dit publiek kende zijn teksten dus wat beter en de hele zaal zong mee tijdens One more try. George en de backup zangers gooiden zich er weer in, het was weer geweldig en aan het eind had ik dikke tranen in m'n ogen staan. Geen idee hoe dat nou kon, hoor....

Direct daarna startte hij met First time ever, maar dit prachtige nummer werd nog steeds beschouwd als praat-plas en bier-halen pauze. STFU, people!!
Wat ook heel irritant in Madison Square Garden dat er continu verkopers van bier en popcorn rondliepen die hun waren keihard aanprezen. Zit George net in een breekbaar nummer, hoor je overal tussendoor: "Beer, ice-cold beer!"

Oh nog even vertellen over George's nieuwe moves. Hij huppelde vorig jaar ook nogal heen en weer over de catwalk, dat deed hij nu ook heel behendig. Knap hoor, want het trapje zag er echt heel glad uit. Maar maandag en vandaag zagen we vooral vaak wat ik maar zal noemen de Julie Andrews spin. Iedereen die ooit het begin van the Sound of Music heeft gezien weet wat ik bedoel. Julie Andrews die op zo'n alpenweide in haar nonnenpakje staat te spinnen; the hills are alive etc. In de George variant is dat armen zijwaarts wijd uitgestrekt en draaaien maar! Volgens mij vindt hij het leuk om te doen, want ik heb hem vandaag zeer vaak voorbij zien komen. Wel fun om dat een man te zien doen. Hij zag er zo happy bij uit.

Gelukkig waren er ook nog voldoende sexy moves, vooral veel "very dirty dancing" met de zangers. Wie weet heeft hij wel bubbling les gehad van een van de dames, want het oogde allemaal super sexy. Eigenlijk is sexy niet bepaald het goede woord, maar ja, we houden het maar netjes.

Na de pauze
Faith, als altijd een grote meezinger! Spinning the wheel ging veel leuker dan maandag. Eindelijk zat de zwaai er goed in. Maandag waren de mensen nog een beetje schutterig en was het duidelijk nieuw voor ze. Maar vandaag ging de hele zaal ongegeneerd aan de zwier. George innig vergenoegd: "Ah, that's better! " Het is ook zo'n leuk gezicht om de hele zaal te zien zwaaien. Vond hij ook: You look amazing! En direct na een verkorte versie van de radio edit startte hij de Forthright Club mix op van Spinning the Wheel. Dat deed hij maandag ook en dat was wel zo onverwacht. En wat een heerlijke mix is dat toch. Thuis draai ik hem vaak bij huishoudelijk werk, ga je vanzelf in een hogere versnellling, lol. En dan nu zomaar live! Ik kan haast niet wachten tot hij met deze super setlist naar Earls Court komt. Blaast hij die tent helemaal op, wacht maar af.

Nog snel een paar hoogtepunten, kaart is bijna op en ik ben moe, lol.

Amazing werd natuurlijk weer opgedragen aan Kenny, onder een luid en langdurig applaus. Tevens droeg hij het op aan een echtpaar dat vandaag zijn 50e huwelijksdag vierde! En dat vond George wel een applausje waard aangezien hij wel wist hoe moeilijk het was om een langdurige relatie te onderhouden. Hij vroeg om een applaus voor het huwelijkspaar en toen we naar zijn mening niet hard genoeg gilden, deed hij zijn come-on-more-noise gebaar. Het awww moment van de avond, wat mij betreft.

Anselmo komt er deze shows overigens karig van af. Maandag kwam hij alleen zijdelings ter sprake ("de jaren negentig waren beroerd voor me, zoals jullie weten heb ik mensen verloren") en vandaag viel zijn naam helemaal niet aangezien JTAC niet meer op de setlist staat. Ben inmiddels echt benieuwd hoe dat eind augustus gaat.

Voor Roxanne uit vertelde hij nog even wat hij dacht van de blijkbaar negatieve review in de New York Times. Hij - en wij - waren het er niet mee eens. Nou ja, zeikerds heb je overal George. Weten jullie nog die belachelijke zure recensie in het AD na het concert van 1 november?

Careless Whisper. En ja hoor, de hele zaal zong mee, wat George er toe bracht om ons de eer van "best crowd on this tour" te geven. Hij was zo tevreden dat hij zelfs vergat om vlak voor het tweede couplet te zeggen: " Come on, this is your verse" Maakte niet uit, iedereen zette toch enthousiast in: time can neeever meeend! En daarna gaf hij ons natuurlijk als nog de vrije hand. En zo kwamen we dus aan bij zijn eerste afscheid. Hij was zo blij, en zei: I had a fucking great time(of night kon ik niet goed verstaan) en dat hij hoopte dat wij het ook goed gehad hadden. Ons gegil en applaus was denk ik wel voldoende antwoord.

Flawless. 't Blijft een extreem goed nummer en het heeft gelukkig eindelijk weer een goed plekje, in de tweede helft direct na Amazing. Vorig jaar raakte het een beetje ondergewaardeerd door een slechtere plek in de setlist. Zonde, want het is juist zo'n knaller van een nummer.

Outside Naast ons zat een echte cop! Ze was fan en superenthousiast en vond het geloof ik wel leuk om George in haar werkuniform te zien, lol. Zo hot zien haar collega's er vast niet uit.

Fantasy. Zomaar een extra toegift, voor Freedom uit. Wordt George zomaar speels op zijn oude dag? Beetje spontaan dingetjes doen? Misschien is hij al een beetje in training voor Earls Court?

Freedom. De zaal brulde op aanwijzing van George weer om Freedom. Ach, als je eenmaal een goede grap hebt uitgevonden, waarom zou je hem dan niet hergebruiken. En hoera, de zware bas in Freedom is weer terug! Zo zwaar had ik hem na Oberhausen 2006 niet meer gehoord. Hoop dat het geen foutje van de mengtafel was, maar dat hij het nu zo houdt. De zaal kookte, want ja, 4e toegift.

Nog even een opmerking van maandag die ik vergeten was. Hij was ont-zet-tend praterig die dag (beetje hyper door het slaapgebrek denk ik) en hij hield maar niet op ons te vertellen hoe blij hij was en hoe dankbaar hij was voor alle amerikaanse fans. En hij kondigde Feeling Good aan door te zeggen dat dit nummer heel toepasselijk was voor zijn stemming, omdat hij zich zo vreselijk fantastisch voelde in Amerika.

Nog een grappig (nou ja) verhaal over de toegiften. George zat dus in zijn praatje vlak voor Kissing a Fool, te mijmeren over die slechte recensie en hoe het maandag gegaan was. Vraagt-ie How many of you were here on Monday. Best wel veel gegil uit de zaal als antwoord, natuurlijk. Anja en ik vanzelfsprekend ook joelen met de handen in de lucht. Word ik opeens om mijn schouder getikt door een van de jongens uit een vrij jong vriendenclubje achter mij. Hij vroeg me echt stomverbaasd: was jij hier maandag ook? Meerdere keren gaan is blijkbaar meer een tik van Europese fans. Nou, en toen wilde die knul natuurlijk meteen weten of de show van die dag beter was dan die van maandag. Ik heb hem maar verteld dat het nu (woensdag) beter was; dat leek hem wel te plezieren.

Later wilde hij nog weten hoeveel toegiften er maandag geweest waren. Toen ik hem vertelde dat we drie toegiften gehad hadden, keek hij een tikje grimmig en zei: He better do 3 today or I'm gonna make a big scene. Lol, lol, hilarisch! Wij hebben het tenslotte 2 jaar lang met 2 toegiften gedaan! Uiteindelijk was hij super in zijn nopjes met maar liefst 4 toegiften: A different Corner, Careless Whisper, Fantasy en natuurlijk Freedom! Na CW en na Fantasy ging het licht nog even uit.

Oh ja, nog iets leuks over het terugroepen van George. Blijkbaar heeft elk land zo zijn gewoonten om om meer toegiften te smeken. In Ahoy was het natuurlijk het bekende Ole-zingen , in Dublin zongen we Edge of Heaven door en hier in New York zwaaide iedereen met zijn mobiele telefoon. Als ik dat zo zeg, klink het vreselijk cheesy maar als je in die zee van deinende lichtjes zit is het prachtig om te zien. Het heeft iets sprookjesachtigs.

Nog een maf Faith-detail van woensdag: hij startte Faith te vroeg op! De teller stond nog op 2 seconden ... En dat terwijl hij maandag te laat was. 's Maandags had iedereen afgeteld maar de lichten bleven uit en meneer was duidelijk nog niet ter plaatse.

Tenslotte nog wat Kenny-stuff: Naast mij zat een echtpaar, allebei fan sinds Wham. Ze hadden George zo gemist en vonden het geweldig om hem weer te zien. De vrouw vroeg aan mij hoe lang George en Kenny al samen waren en toen ik zei 12 jaar keek ze me stralend aan en zei: Oh, that's longer than a marriage! Dat vond ik toch zo aardig.
En vlak voor Amazing zei George: I want to dedicate this to the man I love to death. Can we hear it for Kenny? Aww, de romanticus in mij is dan helemaal blij en tevreden.