Symphonica Tour - Dutch Review Herning (29 Aug.)

This is the in-depth Dutch review of the Symphonica concert in Herning on August 29. The English review is over here, it is somewhat shorter but well, in English.


Wat een fantastische avond! Het was geweldig en zo intens en emotioneel. Ik had eigenlijk niet verwacht dat George Michael al zo vroeg in de tour al zo onvoorstelbaar zou schitteren. Het zou niet gek zijn geweest als hij na jaren van rust (die 3 optredens in Australië kun je nauwelijks meetellen, toch) weer een beetje op gang had moeten komen. Maar nee hoor, op volle snelheid uit de startblokken. Heel knap, je kan merken dat die jaren van 25Live nu gewoon in zijn lichaamsgeheugen opgeslagen zijn.

We hadden een ongelooflijk goed plekje, derde rij, precies in het midden van het podium. George zat echt recht vóór ons op een paar meter afstand. Onvoorstelbaar. We zaten zo dichtbij dat we hem dwars  door de onvermijdelijke zonnebril heen in de ogen konden kijken. We konden het echt zien als hij geëmotioneerd was, en dat gebeurde een paar keer. We hebben zijn tranen gezien maar gelukkig ook veelvuldig die heerlijke, brede lach.

Ik denk dat hij al met al een goede avond heeft gehad - het publiek droeg hem,  zoals gebruikelijk in Denemarken, op handen en zijn stem was fenomenaal goed. Qua energie vond ik dit concert vergelijkbaar met de tweede avond van de Final Two, zo bijzonder was het. Qua emotie vond ik het ongeëvenaard, ik heb dit niet eerder meegemaakt.

Hij ziet er goed uit. Hij is momenteel heel slank, maar niet zo uitgeteerd mager als aan het eind van 25Live. Toen kreeg je het gevoel dat hij wellicht niet zo goed voor zichzelf zorgde, dat is nu niet zo.  Hij is heel beweeglijk op het podium, danst ook vaak tijdens de nummers. Maakt ook bijzonder goed contact met het publiek, dat is echt één van zijn sterke punten. En afgezien van een slippertje tijdens Freedom was hij gisteren zo goed als tekstvast. Er waren wel twee zeer discreet opgestelde auto-cues maar ik heb hem er zelfs niet naar zien kijken. Ik denk echt dat hij een ander mens is geworden door hoe hij nu in het leven staat.

De rest van de review - met spoilers - kun je lezen na de jump.

Kenny
Tsja, Kenny. Laat ik daar maar mee beginnen.
Er was geen ontkomen aan, de schaduw van de relatie met Kenny was nadrukkelijk aanwezig. Ik weet niet hoe de mensen die in Praag geweest zijn het ervaren hebben, maar voor mij voelde het alsof de hele avond een liefdesverklaring was aan Kenny en aan hun gezamenlijke leven wat nu voorbij is.  Ik heb ooit eens een review gelezen van Patience waarin stond:

Though you might not believe it from his interviews, Mr Panayiotou is certainly in a better frame of mind this time around- in the sleeve notes he even refers to himself as a “lucky bastard” due to his union with long term partner Kenny Goss. Indeed, there are at least three songs here [on Patience A.] that might as well be called “I love Kenny very much indeed”

Wel, een soortgelijk gevoel had ik gisteravond dus ook. Wat mij betreft had hij de Symphonica Tour ook de "Ik heb er zo'n verdriet van dat het uit is met Kenny en ik hou nog van hem Tour" kunnen heten . (Maar Symphonica bekt net ietsje beter, lol) Nu was ik altijd al een fervent George & Kenny shipper en ik vind het erg verdrietig voor beiden (alhoewel niet echt onverwacht) dat ze uit elkaar zijn.

Jongens, als je George hoort zingen over Kenny krimpt je hart gewoon. Het doet pijn, heel veel pijn, dat kun je aan hem zien, dat kan je aan hem horen. Het lijkt wel alsof George de gave heeft om zijn emoties gedeeltelijk op het podium te verwerken, dat zag je ook al tijdens 25Live. Elke keer als hij Jesus To A Child zong zag je hem weer een stukje rouw 'verzingen'. Ook nu deelde hij een beetje van zijn pijn en verdriet met ons.

Hij zong na de pauze een nummer wat hij opdroeg aan Kenny en dat ging me echt door merg en been. Zoveel emotie, zoveel pijn. Zijn stem werd een paar keer haast een beetje schor van emotie. Hij brak bijna, maar hield zich nog net goed. Wel tranen in de ogen. Na afloop ging hij bij zijn dranktafeltje water drinken en deed hij zijn bril even af om de tranen uit zijn ogen te kunnen vegen. Ach God en dan wil je hem wel even héél stevig vasthouden, troosten. Zoals Anja altijd zegt, ik ben van mezelf al een beetje een 'Roel met gevoel', maar helemaal als het George betreft.

Het Symphonica concept
Ik had eigenlijk geen idee wat ik me bij het hele Symphonica aspect moest voorstellen, een soort moderne versie van Unplugged of juist erg jazzy muziek? Of juist allemaal nummers in de stijl van Songs from the last Century?
Ik ben niet zo'n fan van Songs from the Last Century, eerlijk gezegd. Afgezien van The First Time Ever I Saw Your Face (zo mooi, zo breekbaar) vind ik het een nogal een snooze-fest. Het sterft allemaal een beetje in schoonheid, vind ik. Ik kneep hem dus best wel, want ik had een klein vermogen uitgegeven aan stapels kaartjes en wat nu als er alleen maar nummers van die CD in de show zaten.

Nou, hij heeft inderdaad zo'n beetje heel Songs from the Last Century op de setlist staan, maar toch heb ik me geen moment verveeld. Live geeft hij de nummers zoveel energie mee en brengt hij de nummers zo tot leven dat ik ze toch heel mooi vind.
Behalve Roxanne, van sommige nummers kan zelfs George niks meer brouwen. Vindt dat nummer echt helemaal niets. Nog één ander nummer valt voor mij in de categorie: "Vooruit , als je het zelf echt zo prachtig vindt dan moet het maar" en dat is John and Elvis are dead. Al veel te vaak gehoord tijdens de pauzes van 25Live. De clip blijft een juweeltje, dat wel. En het is heel duidelijk dat het nummer George heel na aan het hart ligt. Alle andere nummers vond ik mooi en soms ook indrukwekkend.

Ik weet eigenlijk niets van muziektheorie dus ik kan de 'sound' niet zo goed beschrijven. Ik vond het wel gaaf om George daar te zien zitten met links van hem zo'n concertvleugel en uiterst rechts op het podium zo'n grote harp. Achter de concertvleugel zat overigens de dirigent, George smoesde soms wat hem waarschijnlijk over de volgorde van de nummers of zo. Maar verderop, in de buurt van het achtergrondkoor zag ik zo af en toe ook nog iemand met zijn handen zwaaien. Misschien hadden de dames en heren van de zang hun eigen dirigent?

Wat me wel opviel is dat zo'n orkest een verbluffend zwaar poppy geluid ten gehore kan brengen, zoals bij het nummer Russian Roulette (ik geloof tenminste dat het dat nummer was, ben nog niet zo thuis in de titels). Echt stevig aangezet, veel bas ook. Heel bijzonder.

Er is niet langer een centrale plek ingeruimd voor de backing vocals. Hij leunt dus niet meer zo op zijn geweldige achtergrondkoortje. Het koortje was nog ingekrompen ook, de Perry Sisters ontbraken. Super jammer, maar misschien waren ze niet beschikbaar voor deze tour. Of pasten ze niet in het concept. Ik had het idee dat de andere 4 wel oudgedienden waren maar ze zaten zo ver weg en zo verstopt tussen de orkestleden dat ik het niet goed kon zien. En ik heb nog geen tijd gehad om de namen te checken in het het tourboek dat we met onze laatste Deense centjes gekocht hebben.

Wel zag ik Phil Palmer, de solo gitarist van Faith, tijdens de toegiften naar voren komen en ik meende ook de percussionist van 25Live te herkennen. Maar ik kan er ook helemaal naast zitten, het gaat allemaal zo snel en het is zo overweldigend dat je ook veel ontgaat.


De videowall en het podium
Wat is-ie mooi! Echt schitterend. Anja en ik waren in de middag even op het terrein gaan kijken. We zagen de Redburn trucks staan. Ik heb ze niet geteld maar er waren er minder dan bij 25Live. Niet zo veel dus, zeker als je bedenkt dat alle instrumenten van het orkest ook nog in die trucks vervoerd werden.

Ik was heel benieuwd op welke manier de videowall gestalte zou krijgen. Ik weet nu nog steeds niet hoe het helemaal hoe het zit, het lijkt alsof de video's geprojecteerd worden op een videoscherm dat over de volle breedte van het podium is opgehangen. Geen half-pipe meer, George staat niet meer bovenop de videoscreens maar er vóór. Aan beide zijden van het podium staan camera's die voortdurend opnames maakten van George. De regie plaatste die live beelden van hem in de video's. Het resultaat is indrukwekkend. De video's zijn overigens schitterend, heel anders natuurlijk dan bij 25Live. Veel figuratieve video's, minder poppetjes zogezegd. Alleen de video voor Feeling Good is hetzelfde gebleven. En de 25Live set was zelfs zonder videoscreen.  En de belichting bij deze show is ronduit magnifiek.

Hoogtepunten uit de setlist
Ok, tot slot nog wat hoogtepunten uit de setlist. George zong het grootste gedeelte van de avond met zijn ogen dicht, zeer geconcentreerd. En heel veel zittend op zijn glanzende zilveren krukje. Jawel, het zilveren krukje is terug! En George kan er nog net zo mooi op rond draaien als bij 25Live.


Through
Ach, wat een bitterzoete opening. They may chase me to the ends of the earth. But I've got you babe. Snif! Dat zette de toon toch wel een beetje.
But suddenly the audience is so cruel. Uh, valt wel mee hoor. Dit publiek bestond uit een zaal vol superenthousiaste fans. Niks geen cruelty te bekennen, lol.

Kissing a Fool
Niet een echte favoriet van me. Maar hij zong het schitterend, en ik genoot wel van hoe George zich er helemaal ingooide. Het ene vocale hoogstandje na het andere! Toen hij weer eens voortreffelijk uitgehaald had veegde hij met een opzettelijk overdreven gebaar het zweet van zijn voorhoofd. "Phew, was me  dat zingen", zo'n gebaar. Publiek reageerde meteen wildenthousiast. Was echt grappig.

True Faith
Dit was het moment waarop ik wist dat het 't allemaal waard was geweest, de lange rit, de ijselijk dure kaartje, alles. Ik had niet echt durven hopen dat hij dit zou zingen. Hij riep nog iets over dat dit een song was over 'addiction'. Hij is echt uit de ontkenning hè?

Hij zong het zo met volle overtuiging, tranen, tranen bij mij. Dit nummer raakt me zo diep, triggert zo veel bij mij. Heerlijk dat hij het live voor ons wilde zingen. Achteraf mopperdehij nog wat op de fans die geklaagd hadden over de stemvervormer. Ik vind dat overgens heel gaaf, maar er zijn ook nogal wat fans die het niets vinden. Nou ja, 'mopperen' is te sterk uitgedrukt. Hij merkte alleen fijntjes op dat bijna iedereen momenteel gebruik maakt van dit soort effecten. Niet echt een sterk argument natuurlijk, ook als iedereen het doet hoef je het nog niet mooi te vinden, tenslotte. Maar ik vond het in ieder geval wel mooi, voor mij een echt hoogtepunt.

You've been loved
Ja, tranen hoor (bij mij, dan hè?). Met dit nieuwe arrangement was het nog ontroerender. Hij droeg het op aan Anselmo en aan zijn moeder. Daarna zei hij nog iets maar dat kon ik niet verstaan. Bij tijd en wijle mompelde hij namelijk een tikkie. Speak up, please George!

A Different Corner
OK, hij introduceerde dit als een 'een nummer dat ik schreef toen ik 19 was'. Iemand uit het publiek riep: Last Christmas! Heh. Hij raakte zeer geëmotioneerd tijdens het zingen. Halverwege viel zijn oortje ook nog uit zijn oor. Het publiek gaf hem een open doekje.


Russian Roulette
Ik hoop dat ik de juiste titel te pakken heb. Het was één van de eerste nummers na de pauze. Eerlijk gezegd dacht ik dat het een nieuw nummer was van George, maar het is dus een cover? Goh zeg, dan moet hij het door het nieuwe arrangement wel heel erg 'verGeorged' hebben, ik vond het classic George.

Een 'big song', een heuse showstopper. Alles en iedereen ging los, George, het orkest en - eindelijk - ook het publiek! De zaal kolkte - eindelijk. Tot dan toe was het eigenlijk allemaal wel heel braaf en beleefd geweest. Tuurlijk, iedereen was fan en iedereen klapte zich ook na elk nummer helemaal rot, maar het kan ook te beschaafd worden, vind ik. Tot dan toe was iedereen ook keurig op zijn stoeltje blijven zitten,  maar nu was er even geen houden meer aan. De hele zaal kwam overeind en ging uit zijn dak. Ah, that's better, lol.


Praying For Time
Dit kwam direct na de tranen tijdens het nummer dat hij aan Kenny opdroeg. Hij zong het teveel aan emotie echt even van zich af, je zag hem zowat het van zich afschudden zoals een hondje die uit het water komt  het water van zich afschudt. Vindt het nieuwe up-tempo arrangement een grote vooruitgang overigens. Ik vond het altijd een beetje sloom nummer.


Het 25Live blokje
Leuke toegiften! Feeling Good was de uitsmijter van het concert. Daarna holde hij het podium af en ging de zaal op tilt. Hij was vrij snel weer terug en zong toen eerst You and I. Best mooi, maar ik wachtte op mijn favoriet, Freedom, en werd steeds onrustiger. Hij zou toch niet ...? Natuurlijk niet, hij kent zijn pappenheimers. Geen concert zonder Freedom, of het nu past of niet, lol.

Na You and I  verdween hij weer eventjes. De achtergrondzangers kwamen eindelijk te voorschijn uit hun schuilplaatsje en gingen helemaal vooraan op het podium staan. Ze werden hartstochtelijk toegejuicht. Ik zwaaide heel enthousiast en kreeg volgens mij een discreet zwaaitje terug. Woohoo! Mensen brachten grote percussietrommels naar voren, Phil Palmer en andere muzikanten liep naar voren onder groot applaus. Toen wist ik dat het goed zat, ik zou mijn Freedom wel krijgen. En meer dan dat, er volgde een 25Live medley,  met Amazing, I'm your man en Freedom. De zaal kolkte! Zo gaaf!

I remember you
Ik had gedacht dat na Freedom de koek op zou zijn, maar nee, de zangeressen en muzikanten verdwenen naar achter en George huppelde ook weer even weg. Maar het orkest bleef zitten en het grote licht ging niet aan. Hij kwam heel snel even terug en ik dacht hij alleen het applaus nog een keer in ontvangst ging nemen. Hij gaf het applaus heel charmant even door naar zijn orkest en startte toen het allerlaatste nummer: I remember you. Hij eindigde met een laatste uithaal en wees met utgestrekte arm en vinger naar ons, hij wees van links rechts de hele zaal aan. I rember you. Het was dus zijn bedankje aan ons. Heel lief.