For the Dutch Planet George Forum I wrote 10 in-depth gig reports. Here is the gig report for the first of the two concerts that together were know as Final Two. It was George's first concert in his hometown London for more than a year. He was very glad to be home but a bit subdued, perhaps because of the cameras that were filming the concert for a DVD.
Please read on for the in-depth review (in Dutch). Don't speak Dutch? You might want to take a look at my 25Live review of 2008.
Het is hier goed te doen in Earls Court, Londen. Ik zit hier in een internetcafeetje in een videostore. Er staat een oorlogsfilm uit de oude doos keihard aan, wat niet echt lekker combineert met George, dus maar snel mijn MP3-speler met GM muziek van stal gehad. Thank God voor mijn noise-reducing oordopjes van Sennheiser.
De zaal binnen komen was deze keer een ontzettende klus. Ongelooflijk wat een puinzooi, bij de ticket collection. Vanaf 18.00 zou je je tickets kunnen op halen. Om half zeven was de deur nog steeds niet open. De rij groeide en groeide, want honderden mensen moesten op de avond zelf hun kaarten nog ophalen. Pas ver na achten kwamen we binnen. Eenmaal binnen bleek dat er maar twee (2!) hokjes open waren met een aantal dames die duidelijk totaal niet op hun taak berekend waren. Ze waren wel van goede wil, maar dat was dan ook alles mee gezegd. Waarschijnlijk hadden ze nog nooit zoveel tickets moeten afgeven op het laatste moment. Ik begreep dat eerder ook de computer het begeven had, dus chaos alom.
Wat me wel opviel in de rij was dat er op gezette tijden iemand van de organisatie voorbij kwam om te vragen of er ook mensen in de rij stonden die kaartjes van SOS Masterticket hadden gekocht. [SOS Mastertickets was een tijdelijk bureautje van een stelletje oplichters, die honderden mensen niet-bestaande kaartjes verkocht hadden] Die werden dan uit de rij gehaald en kregen het ongetwijfeld slechte nieuws te horen. Het viel me wel op dat er geen teleurgesteld gehuil of verontwaardigd geschreeuw te horen was, maar dat kan ook de engelse stiff upper lip geweest zijn. In ieder geval was het wel goed om te zien dat de organisatie zich bekommerde om de klanten van Dief en co.
Het goede, nee, fantastische nieuws
Verreweg het beste nieuws van de hele avond, George schrijft weer! Fantastisch toch. Hoe leuk 25Live ook is, ik snak naar nieuwe nummers, dus ik vind het helemaal fantastisch dat hij blijkbaar langzaam de inspiratie weer voelt opborrelen. Hij had het goede nieuws verstopt in zijn intro van Feeling Good. Hij zei dat Feeling Good op Kerstdag gratis te downloaden zou zijn van zijn officiele site, samen met een nieuwe kerstsong. Het is wel tijd voor een waardige opvolger van Last Christmas, dunkt me. Ben heel benieuwd wat George er van zal brouwen.
Goed nieuws nummer twee: de tv-show Eli Stone gaat volgens George waarschijnlijk ook in Engeland uitgezonden worden. Nu maar hopen dat de BBC het aangekocht heeft, dan kunnen wij lekker gratis meegenieten. [Net5 heeft het in Nederland ons uitgezonden, en voor wie wil: de serie ligt momenteel in de ramsj bij de V&D]
Het minder goede nieuws
Ik zal het maar eerlijk zeggen. Ik vond hem zondag helemaal niet zo goed bij stem. Zo, zo jammer. In Amerika klonk hij, vonden mijn vrouw en ik allebei, stukken beter. Ik hoorde het al bij de eerste paar zinnen van Waiting. Oh shit, dacht ik, hij is verkouden, daar gaat onze live DVD. Dit vind hij straks nooit goed genoeg. Aan de andere kant, hij zei er niets van en meestal zegt hij het gewoon als hij verkouden is. Even goed hoorde ik toch een soort rasperig geluid op de lagere tonen. Maar wat weet ik er nou van, lol. ‘t Kan ook zijn dat hij niet voldoende opgewarmd was, want gedurende het concert ging hij wel steeds beter klinken.
Wat me ook opviel is dat hij beduidend minder uitgelaten was. De laatste shows van 2007 en de shows die ik in Amerika gezien heb, was hij haast een dansend brok vreugde op het podium. Dat heb ik nu niet veel gezien. Alhoewel het naar eigen zeggen het “fucking great” was “ to be home” zag ik er in zijn lichaamstaal niet zo heel veel van terug. Ik zat in vak B2, dus kon niet continu zijn gezicht van dichtbij zien. Maar als hij super dichtbij bij ons op de catwalk stond, keek hij wel geconcentreerd maar niet bijzonder blij. Die mooie grijns heb ik maar een paar keer goed door zien komen en alleen in de tweede helft.
De zaal was duidelijk heel enthousiast, maar er gaat helemaal niets boven dat massale kabaal als een zaal George voor de eerste keer sinds jaren te zien en te horen krijgt. Ik ben heel blij dat ik zo'n moment elk jaar van de tour één of meerdere keren heb mogen meemaken, echt kippenvel dan die interactie tussen George en de zaal. De stemming deze avond zat meer op het niveau van "Oh geweldig, George is weer terug, hartstikke leuk", niet dat "OMG, OMG, knijp me eens, is dat echt George Michael, ik kan mijn ogen niet geloven, dit is de meest fantastische avond van mijn leven etc!"
Enne, George, voortaan iets minder kruis-gericht graag! Die nieuwe en wel erg grote gesp van zijn riem was me in Amerika al opgevallen. Ik moest er toen al een beetje om grinniken, wil hij ons soms iets vertellen? Maar nu stond hij amper op het podium of zijn linkerhand ging al richting kroonjuwelen. Van mij hoeft dat niet zo.
Tenslotte, de ambiance in de zaal en vooral het geluid vielen me vies tegen. Earls Court is van huis uit een hallencomlex voor tentoonstellingen en beurzen. De concertzaal van Earls Court wordt voor elk concert speciaal opgebouwd, alle zitblokken behalve de bovenste ring moeten voor elk concert geplaatst worden. Het eindresultaat is een uit de kluiten gewassen Zwolle IJsselhallen, met helaas navenant geluid. Vooral A Different Corner klonk , van waaruit wij zaten, ronduit beroerd. [Gelukkig bleek later dat op andere plekken het geluid wél goed was doorgekomen]
Grappige dingen
George kan zoals jullie wel weten heel grappig uit de hoek komen. Hij was niet bijzonder praterig gisteren (zeker goed geslapen, lol!) maar het weinige wat hij dan wél zei was vaak grappig. En wat ik tot nu toe nog niet wist: George heeft een perfecte comic timing. Zeker bijgeschaafd door al zijn cameo’s in Extra, Catherine Tate show en Eli Stone, lol.
Anyway, hij was aan het uitleggen dat hij in Amerika met een iets aangepaste setlist (heel veel materiaal van Faith) had getourd. Want zo zei hij, die Amerikanen denken dat “I am the bloke who did Faith” BEAT, “Among other things”. Ah, perfect uitgevoerd, lol.
En eentje in de categorie onbedoeld grappig. Hij zong Roxanne vlak voor onze neus. Roxanne vind ik op zich niets, maar hij zong het wel heel mooi. Ingetogen, geconcentreerd, ogen dicht. Aan het eind pakte hij die twee laatste hoge tonen, vol en zuiver. Hij deed zijn ogen open en toen kwam “the smirk”. Hij was overduidelijk zo blij dat zijn stem weer deed wat hij wilde. Hij trok echt zo’n gezicht van ”zo, die zit dan maar mooi!” Hij trekt dat gezicht ook wel eens in interviews en ik moet er altijd vreselijk om giechelen. Ik denk dat het hem nu min of meer ontsnapte, lol, lol.
Easier Affair werd opgedragen aan de Engelse tabloids, lol. Ze zullen het vast gewaardeerd hebben.
Tijdens Spinning the Wheel was per ongeluk een van de krukjes van Faith blijven staan. George verblikte of verbloosde niet maar versleepte het ding al zingend richting rand van het podium waar het snel aangepakt werd door een zaalwacht en uit zicht verdween. Die George, van alle markten thuis. LOL.
Verdorie weer geen graphics bij Careless Whisper! Ik denk dat het bestand van de nieuwe graphics kapot is en dat ze de oude graphics niet meer hebben. Het tweede couplet gaf hij wederom pas bij de tweede regel weg. En hoe! Dan zegt hij alleen maar : C’mon. Persoonlijk vind ik dat sexier dan welke suggestieve beweging ook. Het klinkt gewoon zo ontzettend spannend, lol.
Drie encores vandaag, A Different Corner, Careless Whisper en Freedom. Maar het moest allemaal in een hoog tempo, want het was echt vlak voor elven. Om 10 voor elf werd hij voor het eerst teruggeroepen. Ik dacht nog: "Dat wordt krap!" En inderdaad, ‘t was proppen. Hij was dus ook bijzonder snel terug, normaal gesproken laat hij zalen graag nog effe roepen, maar dat kon nu niet. Maar goed vijf over elf kon hij afsluiten. Misschien stond Kissing a Fool stond om die reden ook niet op de setlist.
Nou, het is officieel hoor, tellen is niet George’s sterkste kant. Volgens hem waren ze de laatste keer dat ze in Earls Court waren bezig aan de twintigste show. Ik heb de cijfers zo niet bij de hand, maar dat lijkt me wat aan de lage kant. Maar wie weet zit ik er naast en klopt het wel. [Zeer goed ingelichte bronnen (lees: Sanne van george-michael.nl) hebben het nageteld: de eerste keer in Earls Court - in 2006 - was de 34e show. Bijna goed, George, bijna goed!].
Toen hij opkwam, dacht ik heel even dat hij dat foeilelijke rode jasje van Wembley weer aanhad. Maar dit was gelukkig veel subtieler, heel donkere aubergine. Heel chique, eigenlijk. Was helemaal opgelucht, totdat ik zijn armband zag, gemaakt van witgouden veel te dikke schakels. Ongelooflijk dat deze poenerige armband me niet eerder opgevallen is, ik heb hem heus wel eerder van dichtbij gezien op het podium. Wie weet is hij nieuw? Hoe dan ook, hij zou beter staan om de pols van een louche Sjors, i.p.v. George Michael de wereldster. Voor iemand die in kunst blijkbaar zo’n goede smaak heeft, vond ik dit wel een hele grote misser.
Aww momenten
Jaaa, mijn 4e I love you. Helemaal aan het eind van Freedom, vlak voordat hij definitief van het podium verdween. “ I love you, love you!”. Daarvoor had hij ons ook al uitvoerig bedankt, onder andere met dat typisch mannelijke gebaar van met je gebalde vuist op je borst slaan. Zelfs George kan dat toch niet helemaal verkopen, ‘t ziet er toch altijd een beetje 'me Tarzan, you Jane-achtig' uit. Maar ach, direct daarna gooide hij nog wat kushandjes de zaal in. Veel beter George, lol.
George pochte dan wel aan het begin van de avond, dat wij het voordeel hadden van 103 shows ervaring, tekstueel bleef hij ook in de 104e show een tikje wankel. Een keer was hij echt verschrikkelijk de weg kwijt, ik geloof bij Too Funky, waar hij wel vaker moeite mee heeft. Pech voor hem, hij zat net in niemandsland, op de weg terug van de catwalk naar de main stage. Met zijn rug naar de ene autocue en de andere was nog lang niet in zicht. Maar hij maakt er dan toch wat van, je bent tenslotte superster of niet. Op een bepaalde manier vond ik het wel ontroerend, aww, ‘t is ook maar een mens, lol.
En hij wordt steeds uitvoeriger in het bedanken van zijn band. Vandaag vroeg hij ook twee keer applaus voor hen. "They're a fantastic group of people. Thank you for going around the world with me, making this such a joy". Aww, dan ben ik weer helemaal blij voor hem. Zo heerlijk voor hem, zeker afgezet tegen de horror van de Faith-tour, toen zijn bandleden hem naar verluid achter zijn rug liepen af te zeiken.
De intro van Amazing was weer hartstikke lief. "If you’re here with someone you love, this is for you. If you’re not, this is just to let you know it’s gonna happen". Aww George, you big softie. Lol.
En tenslotte, voor mij het meest bijzondere moment van de hele avond. Spinning the wheel. Iedereen zette natuurlijk al in. George: “Oh, you remember from last time” George ging ons weer dirigeren, want “jullie moeten allemaal dezelfde kant op”. "One, two three!". En daar gingen we! George:"You look incredible". En oh god, het was ook incredible. Nog nooit zo’n mooie gezien. Ik zat op de floor en als je dan van onderen naar boven keek en om je heen was je echt van alle kanten omgeven door zwaaiende armen. Om nooit meer te vergeten. Ik kan niet wachten om het vanavond allemaal weer opnieuw te doen, lol.
No comments:
Post a Comment