Please read on for the in-depth review (in Dutch). Don't speak Dutch? You might want to take a look at my 25Live review of 2007.
George vindt mij - en OK, zo'n 13.000 anderen ook, lol - amazing! 't Was meer dan wederzijds!
OK, waar zal ik eens beginnen. Die chaffeurs zijn supergoed in wat ze doen. Het chauffeurgedeelte dus, uitladen is weer een ander verhaal. Maar daarover later meer.
Maar goed... de show. Het zat uiteindelijk bijna helemaal vol, terwijl er donderdag nog zo'n 1000 kaartjes te krijgen waren. Alhoewel ik na afloop wel iemand sprak die vlak voor de show een gratis kaartje had gekregen. GM's management/de promoter up to their old tricks? Geen idee.
George was laat - natuurlijk. Zo laat zelfs dat het normale patroon doorbroken werd. We zaten nog midden in het zoveelste reggaenummer toen de muziek afgebroken werd en plotseling het licht uitging. Geen bombastisch klassiek nummer dus als opwarmertje dus. Was ook niet nodig.
OK, waar zal ik eens beginnen. Die chaffeurs zijn supergoed in wat ze doen. Het chauffeurgedeelte dus, uitladen is weer een ander verhaal. Maar daarover later meer.
Maar goed... de show. Het zat uiteindelijk bijna helemaal vol, terwijl er donderdag nog zo'n 1000 kaartjes te krijgen waren. Alhoewel ik na afloop wel iemand sprak die vlak voor de show een gratis kaartje had gekregen. GM's management/de promoter up to their old tricks? Geen idee.
George was laat - natuurlijk. Zo laat zelfs dat het normale patroon doorbroken werd. We zaten nog midden in het zoveelste reggaenummer toen de muziek afgebroken werd en plotseling het licht uitging. Geen bombastisch klassiek nummer dus als opwarmertje dus. Was ook niet nodig.
Oorverdovend gejuich, zeg maar Ahoy 1 nov-lite. Jezus wat kwam er een bak herrie uit die mensen zeg. Je kon echt merken dat hij hier vorig jaar niet was geweest. Ook de reactie op de intro van elk nieuw nummer was overweldigend. Als hij voor de 2e keer langskomt wordt de zaal al snel een beetje blasé, zo van "Ah, Father Figure". Maar hier dat was echt "Father Figure, OMG hij zingt Father Figure!!" Tijdens de nummers gaven ze ook veel open doekjes tijdens vocale hoogtepunten.
Setlist was vrij standaard, dus ik zeg alleen maar iets over de dingen die me opvielen. 't Wordt toch al zo lang…
Eerste helft
Song to the Siren was prachtig, zoals altijd. De videotechnici zaten overigens een beetje te suffen. Want de "here I Am, waiting to hold you" tekstregels verschenen veel te vroeg op het scherm. Foutje!
Maar, en dit vond ik echt een super verbetering, direct toen het nummer afgelopen was, stapte George naar buiten. Geweldig! Hoe leuk dat onweer/bliksem als intro van Fast Love ook was, het haalt toch de vaart uit de show. Heb je net gehoord "Here I am", duurt het nog 30 seconden, voordat-ier er echt is. Dit was echt veel beter!
Setlist was vrij standaard, dus ik zeg alleen maar iets over de dingen die me opvielen. 't Wordt toch al zo lang…
Eerste helft
Song to the Siren was prachtig, zoals altijd. De videotechnici zaten overigens een beetje te suffen. Want de "here I Am, waiting to hold you" tekstregels verschenen veel te vroeg op het scherm. Foutje!
Maar, en dit vond ik echt een super verbetering, direct toen het nummer afgelopen was, stapte George naar buiten. Geweldig! Hoe leuk dat onweer/bliksem als intro van Fast Love ook was, het haalt toch de vaart uit de show. Heb je net gehoord "Here I am", duurt het nog 30 seconden, voordat-ier er echt is. Dit was echt veel beter!
Voor de eerste helft droeg hij overigens wat ik maar zijn "flodderpak" noem.
"Hello Vienna!" Om met Babelfish te spreken: it arrived and it talked. Voor zijn doen was George gisteravond in een bijzonder kwebbelige bui. Had ik helemaal niet verwacht in een duitstalig land. Maar het publiek vond het geweldig.
Fastlove, mmm ging wel. Ze hadden wel een korte soundcheck gedaan, volgens mij ietstje te kort. Want de bas stond zo hard afgesteld dat-ie pijn deed aan je hele lichaam, niet alleen je oren. Ik dacht dat mijn keel van mijn romp af zou bonzen. Later werd het gelukkig bijgesteld.
Ik stond 4e rij, ietsje aan de zijkant, ter hoogte van zijn flesjes drinken. Gelukkig een goede keuze, want hij was heel vaak aan het dansen precies voor onze neus. Hij keek nogal wild uit de oogjes in eerste instantie, lol. Geen idee wie of wat hij tot zich genomen had, maar in eerste instantie werd hij er bepaald een beetje eng van. Maar wie weet waren het gewoon zenuwen want hij werd steeds rustiger en beter. Vanzelfsprekend was hij uitstekend bij stem. En hij danste veel, mmmm.
Na Father Figure - dat meegezongen- werd kwam het eerste praatje. "Hello Vienna". Gejuich. "I hope you're in fine voice today, because I like to think of these shows as a long duet". Toen nog iets over dat Everything She Wants uit 1984 kwam en als je toen nog niet geboren was dat je toch maar moest proberen mee te zingen.
Verder niet zoveel bijzonders te melden over de setlist vd eerste helft. Geen Another Star, geen Precious Box. Maar wel An Easier Affair, waar ik een grondige hekel aan heb. Maar George vond het prachtig en de zaal ook, dus ach. Hij introduceerde het als een song van het album Twentyfive, "about being yourself". Of zoiets , niet zo heel goed opgelet.
Tijdens Shoot the Dog gebeurde er nog iets grappigs. De eerste keer dat Anja en ik de show zagen, waren we natuurlijk helemaal overdonderd over die 3-dimensionale gestalte die plotseling verschijnt tegen de 2-dimensionale achtergrond. Maar na een paar keer is de magie er wel af, vooral als je twee mannen zwetend en vloekend die pop naar buiten ziet duwen. Het is altijd een beetje een race tegen de tijd en deze keer waren ze écht op het nippertje. En tot overmaat van ramp lag de bulldog op zijn ruggetje ipv op te zitten en "pootjes" te geven, zogezegd. Uiteindelijk kroop er een crewmember in lichte paniek onder de benen van Bush door om de bulldog te kantelen. Hilarisch gezicht. En zo kwam het toch nog goed.
"Hello Vienna!" Om met Babelfish te spreken: it arrived and it talked. Voor zijn doen was George gisteravond in een bijzonder kwebbelige bui. Had ik helemaal niet verwacht in een duitstalig land. Maar het publiek vond het geweldig.
Fastlove, mmm ging wel. Ze hadden wel een korte soundcheck gedaan, volgens mij ietstje te kort. Want de bas stond zo hard afgesteld dat-ie pijn deed aan je hele lichaam, niet alleen je oren. Ik dacht dat mijn keel van mijn romp af zou bonzen. Later werd het gelukkig bijgesteld.
Ik stond 4e rij, ietsje aan de zijkant, ter hoogte van zijn flesjes drinken. Gelukkig een goede keuze, want hij was heel vaak aan het dansen precies voor onze neus. Hij keek nogal wild uit de oogjes in eerste instantie, lol. Geen idee wie of wat hij tot zich genomen had, maar in eerste instantie werd hij er bepaald een beetje eng van. Maar wie weet waren het gewoon zenuwen want hij werd steeds rustiger en beter. Vanzelfsprekend was hij uitstekend bij stem. En hij danste veel, mmmm.
Na Father Figure - dat meegezongen- werd kwam het eerste praatje. "Hello Vienna". Gejuich. "I hope you're in fine voice today, because I like to think of these shows as a long duet". Toen nog iets over dat Everything She Wants uit 1984 kwam en als je toen nog niet geboren was dat je toch maar moest proberen mee te zingen.
Verder niet zoveel bijzonders te melden over de setlist vd eerste helft. Geen Another Star, geen Precious Box. Maar wel An Easier Affair, waar ik een grondige hekel aan heb. Maar George vond het prachtig en de zaal ook, dus ach. Hij introduceerde het als een song van het album Twentyfive, "about being yourself". Of zoiets , niet zo heel goed opgelet.
Tijdens Shoot the Dog gebeurde er nog iets grappigs. De eerste keer dat Anja en ik de show zagen, waren we natuurlijk helemaal overdonderd over die 3-dimensionale gestalte die plotseling verschijnt tegen de 2-dimensionale achtergrond. Maar na een paar keer is de magie er wel af, vooral als je twee mannen zwetend en vloekend die pop naar buiten ziet duwen. Het is altijd een beetje een race tegen de tijd en deze keer waren ze écht op het nippertje. En tot overmaat van ramp lag de bulldog op zijn ruggetje ipv op te zitten en "pootjes" te geven, zogezegd. Uiteindelijk kroop er een crewmember in lichte paniek onder de benen van Bush door om de bulldog te kantelen. Hilarisch gezicht. En zo kwam het toch nog goed.
Grappig om van heel dichtbij te zien hóe blij George wel niet wordt van dit nummer. Ik vind het nummer niets maar moet altijd zo grinniken van het enthousiasme van George. Alles in zijn lichaamstaal zegt "Kijk mij eens stout zijn! Yeah George, you're a real bad boy!
Tweede helft
Outside, ja dat uniform blijf natuurlijk geweldig! Volgens mij was hij nog niet helemaal klaar want hij kwam redelijk laat binnenzetten in het nummer. Maar toen hij er eenmaal was, woef! Hij had volgens mij een andere spijkerbroek aan. Dit was volgens mij de "loose fit", hij heeft ook strakkere broeken. Of de broek was niet gestreken of zo. Maar het was ongeveer 40 graden in de hal, dus goede keuze. Hij zweette overigens bij zijn knietjes, grappige plek.
Spin The Wheel was als altijd geweldig. Ook hier kon je merken dat er veel "nieuwelingen" in het publiek zaten, hij moest er echt flink aan trekken voor hij de hele zaal meehad. En wat weer jammer is van vooraan staan is dat je het hypnotische effect van al die zwaaiende armen niet goed meekrijgt. Maar daar staat veel goeds (George up close) tegenover.
Jesus to a Child. "This is for Anselmo". Wow! Die emotie, die stem. Kippevel. Werd overigens ook grotendeels meegezongen. George vond het allemaal prima.
Faith. Weer een gniffelmoment. De gitarist was een beetje laat begonnen aan zijn toch naar beneden, dus iedereen stond al klaar en toen kwam hij nog eens aansloffen. George stond met zijn rug naar ons toe, maar ik denk dat er wel een vuile blik uitgewisseld werd! LOL! Ik kreeg niet de indruk dat hij het prettig vond om te moeten wachten.
I'm your man. Altijd een favoriet. Maar dit keer niet de grootste meezinger. Ik weet niet meer zo goed wat de topper was, maar het was volgens mij geen Wham-nummer. Stom dat ik het me niet herinner want de extatische reactie van het publiek viel me toen juist op.
Amazing. Één van mijn favoriete momenten in de show. "This song I wrote for the man I love (zoveel sterker als statement dan: this song I wrote for my partner Kenny). Can we have a cheer for Kenny? Gigantisch applaus en gegil. Mijn hart schiet er altijd weer van vol. that's Gay Pride, right there!! Op dat moment kan ik onze Sjors wel zoenen, uit pure trots. Ben benieuwd of hij het in het uiterst homophobe Polen ook gezegd heeft. Vast wel!
En toen kwam er weer zo'n bijzonder moment. Het licht ging aan na Amazing, omdat George Edge of Heaven met ons zou gaan oefenen. Maar het publiek wist dat natuurlijk niet en begon spontaan aan een luid en ellenlang applaus. George was oprecht overdonderd, én ook een beetje verlegen. Het was echt een spontane actie en hij was dus niet voorbereid. Na wat geschutter en wat heen en weer getuttel op het podium ging hij uiteindelijk maar in zijn George-pose staan, arm met microfoon schuin omhoog. En nog even zijn luister-pose, handpalm om zijn oor. Nog meer kabaal, natuurlijk.
En toen ging hij ons allemaal bedanken. "I just want to say two things. Vienna is a beatiful city" Dat ging er in als koek! en "For 25 years I thank you all. Werd ook wel geapprecieerd, lol.
Edge of Heaven was absoluut één van de toppers. Het blijft echt zo'n fantastiche uitsmijter.
Careless Whisper. Zo magisch als Ahoy 1 nov was het niet helemaal, maar het kwam toch wel heel dichtbij, lol. Toen hij weer het applaus in ontvangst nam, klapte hij vol enthousiasme voor ons en zei: "As crowds go, you were pretty f*cking amazing! "
Oh ja en hij had een (voor mij) nieuw grapje om Freedom te introduceren. "What song do you want to hear?" Enkele oudgedienden in het publiek Freedom. "What song haven't you heard yet" Freedom "What do you think we should play (of woorden van gelijke strekking?)" Freedom !
George, shrugging, mompelt: "Oh, alright" Heh, . Ik vond het wel grappig, maar ik ben wel makkelijk op dat punt.
Het leek alsof hij het jammer vond om afscheid te nemen van het publiek. Nam weer uitvoerig het applaus in ontvangst en liep nog wat te dwalen over het podium. De backing singers waren al weer begonnen en hij liep richting trapje. Deed vlak voor het stapje nog een paar Freedoms met ons mee en huppelde toen het trapje af.
Lange, lange dag. Maar een fantastisch concert.
Tweede helft
Outside, ja dat uniform blijf natuurlijk geweldig! Volgens mij was hij nog niet helemaal klaar want hij kwam redelijk laat binnenzetten in het nummer. Maar toen hij er eenmaal was, woef! Hij had volgens mij een andere spijkerbroek aan. Dit was volgens mij de "loose fit", hij heeft ook strakkere broeken. Of de broek was niet gestreken of zo. Maar het was ongeveer 40 graden in de hal, dus goede keuze. Hij zweette overigens bij zijn knietjes, grappige plek.
Spin The Wheel was als altijd geweldig. Ook hier kon je merken dat er veel "nieuwelingen" in het publiek zaten, hij moest er echt flink aan trekken voor hij de hele zaal meehad. En wat weer jammer is van vooraan staan is dat je het hypnotische effect van al die zwaaiende armen niet goed meekrijgt. Maar daar staat veel goeds (George up close) tegenover.
Jesus to a Child. "This is for Anselmo". Wow! Die emotie, die stem. Kippevel. Werd overigens ook grotendeels meegezongen. George vond het allemaal prima.
Faith. Weer een gniffelmoment. De gitarist was een beetje laat begonnen aan zijn toch naar beneden, dus iedereen stond al klaar en toen kwam hij nog eens aansloffen. George stond met zijn rug naar ons toe, maar ik denk dat er wel een vuile blik uitgewisseld werd! LOL! Ik kreeg niet de indruk dat hij het prettig vond om te moeten wachten.
I'm your man. Altijd een favoriet. Maar dit keer niet de grootste meezinger. Ik weet niet meer zo goed wat de topper was, maar het was volgens mij geen Wham-nummer. Stom dat ik het me niet herinner want de extatische reactie van het publiek viel me toen juist op.
Amazing. Één van mijn favoriete momenten in de show. "This song I wrote for the man I love (zoveel sterker als statement dan: this song I wrote for my partner Kenny). Can we have a cheer for Kenny? Gigantisch applaus en gegil. Mijn hart schiet er altijd weer van vol. that's Gay Pride, right there!! Op dat moment kan ik onze Sjors wel zoenen, uit pure trots. Ben benieuwd of hij het in het uiterst homophobe Polen ook gezegd heeft. Vast wel!
En toen kwam er weer zo'n bijzonder moment. Het licht ging aan na Amazing, omdat George Edge of Heaven met ons zou gaan oefenen. Maar het publiek wist dat natuurlijk niet en begon spontaan aan een luid en ellenlang applaus. George was oprecht overdonderd, én ook een beetje verlegen. Het was echt een spontane actie en hij was dus niet voorbereid. Na wat geschutter en wat heen en weer getuttel op het podium ging hij uiteindelijk maar in zijn George-pose staan, arm met microfoon schuin omhoog. En nog even zijn luister-pose, handpalm om zijn oor. Nog meer kabaal, natuurlijk.
En toen ging hij ons allemaal bedanken. "I just want to say two things. Vienna is a beatiful city" Dat ging er in als koek! en "For 25 years I thank you all. Werd ook wel geapprecieerd, lol.
Edge of Heaven was absoluut één van de toppers. Het blijft echt zo'n fantastiche uitsmijter.
Careless Whisper. Zo magisch als Ahoy 1 nov was het niet helemaal, maar het kwam toch wel heel dichtbij, lol. Toen hij weer het applaus in ontvangst nam, klapte hij vol enthousiasme voor ons en zei: "As crowds go, you were pretty f*cking amazing! "
Oh ja en hij had een (voor mij) nieuw grapje om Freedom te introduceren. "What song do you want to hear?" Enkele oudgedienden in het publiek Freedom. "What song haven't you heard yet" Freedom "What do you think we should play (of woorden van gelijke strekking?)" Freedom !
George, shrugging, mompelt: "Oh, alright" Heh, . Ik vond het wel grappig, maar ik ben wel makkelijk op dat punt.
Het leek alsof hij het jammer vond om afscheid te nemen van het publiek. Nam weer uitvoerig het applaus in ontvangst en liep nog wat te dwalen over het podium. De backing singers waren al weer begonnen en hij liep richting trapje. Deed vlak voor het stapje nog een paar Freedoms met ons mee en huppelde toen het trapje af.
Lange, lange dag. Maar een fantastisch concert.
Zou nog wat vertellen over de kunsten van de chauffeurs. Ik was donderdagavond al even wezen kijken bij de Arena, om me vast te oriënteren. En het is altijd zo leuk om de Stagetrucks wagens al te zien staan. Dan weet je zeker: 't gaat écht gebeuren! Maar ... geen truck te bekennen. Er was op zich ook geen parkeerruimte voor de ingang of zo, alleen een minipleintje. Dus ik dacht dat ze wel in de ondergrondse garage zouden staan. Maar misschien waren ze nog onderweg. 't Was ook wel krap allemaal, woensdagavond en waarschijnlijk een groot deel van de donderdag de stadionstage afbreken en dan nog doorrijden naar Wenen.
Enfin, ik loop vrijdagochtend vrij vroeg richting arena, staat het kleine pleintje voor de arena én de foyer van de arena vol met Stagetruck vrachtwagens. Eindelijk! En ze reden ook af en aan de foyer van de arena binnen. Nu was de hele foyer van de arena over de de volle breedte van glas. En er was maar één dubbele deur open om die grote vrachtwagens binnen te laten. Machtig om te zien om zo'n grote vrachtwagen door zijn kleine deur naar binnen te zien rijden en dan reden ze achteruit helemaal naar achteren in de foyer en daar gingen ze dan uitladen. Wat een precisie werk, gewoon griezelig.
En dan was het weer een heleboel gemanoeuvreer nodig om zo'n bakbeest er weer uit te krijgen, terwijl er nog vier of zes trucks op het pleintje op hun beurt stonden te wachten. Wat een organisatie heb je dan nodig om dat allemaal goed te laten verlopen. Indrukwekkend ook als je ziet hoeveel mensen er wel niet continu in touw zijn om één man 2 uur zo goed mogelijk uit de verf te laten komen. Maf idee hoor.
Het uitladen was best grappig om te zien. Had me nooit gerealiseerd hoe verschrikkelijk veel handwerk er bij kwam kijken. Je zou verwachten dat er veel met een lift of zelfs maar de lift van de achterklep zou gebeuren. Mooi niet, bijna alles werd met de hand met een paar man van een soort ijzeren sleebaantjes getild en geduwd. Een paar man om te duwen en een paar man om de boel tegen te houden. De show zelf mag dan een wonder van technisch vernuft zijn, opbouwen is behoorlijk ouderwets. Voor het echt grote spul was er wel een vorkheftruck, maar die had eigenlijk niet zoveel te doen.
Op een gegeven moment werd er een grote houten box uitgeladen en daar bovenop stond .... George zijn zilveren krukje! Zo grappig, vooral omdat dat ding echt blikkert in het zonlicht.
Verder herkende ik niet zoveel. Maar er werden wel veel lekkere zitfauteuils uitgeladen. Oh ja, en twee fatboys, lol. Ik kreeg meteen zo'n fantasietje dat zijn échte dressingroom er een stuk minder sophisticated uitziet dan wat we te zien kregen in the Road to Wembley. Niks prachtige smaakvol ingerichte ruimtes met bossen rozen en lelies, gewoon een tv en wat fatboys.
Goed, de vrachtwagens reden al meer dan een uur af en aan toen er opeens zo'n heel klein wit bestelautootje aan kwam scheuren. Daar kwamen een aantal kleine kartonnen doosjes uit. Het had iets heel komisch. Ik was zooo nieuwsgierig wat daar nou in zit dat absoluut niet vervoerd kon worden in één van die vele grote vrachtwagens. Misschien was het wel heel kostbaar of breekbaar. De computerbestanden van de graphics of zo. Of de laatste dvd van Catherine Tate.
Al met al heb ik zo'n 3 uur van het laden gezien en ze waren al in volle gang toen ik arriveerde. Hard werken dus.
Enfin, ik loop vrijdagochtend vrij vroeg richting arena, staat het kleine pleintje voor de arena én de foyer van de arena vol met Stagetruck vrachtwagens. Eindelijk! En ze reden ook af en aan de foyer van de arena binnen. Nu was de hele foyer van de arena over de de volle breedte van glas. En er was maar één dubbele deur open om die grote vrachtwagens binnen te laten. Machtig om te zien om zo'n grote vrachtwagen door zijn kleine deur naar binnen te zien rijden en dan reden ze achteruit helemaal naar achteren in de foyer en daar gingen ze dan uitladen. Wat een precisie werk, gewoon griezelig.
En dan was het weer een heleboel gemanoeuvreer nodig om zo'n bakbeest er weer uit te krijgen, terwijl er nog vier of zes trucks op het pleintje op hun beurt stonden te wachten. Wat een organisatie heb je dan nodig om dat allemaal goed te laten verlopen. Indrukwekkend ook als je ziet hoeveel mensen er wel niet continu in touw zijn om één man 2 uur zo goed mogelijk uit de verf te laten komen. Maf idee hoor.
Het uitladen was best grappig om te zien. Had me nooit gerealiseerd hoe verschrikkelijk veel handwerk er bij kwam kijken. Je zou verwachten dat er veel met een lift of zelfs maar de lift van de achterklep zou gebeuren. Mooi niet, bijna alles werd met de hand met een paar man van een soort ijzeren sleebaantjes getild en geduwd. Een paar man om te duwen en een paar man om de boel tegen te houden. De show zelf mag dan een wonder van technisch vernuft zijn, opbouwen is behoorlijk ouderwets. Voor het echt grote spul was er wel een vorkheftruck, maar die had eigenlijk niet zoveel te doen.
Op een gegeven moment werd er een grote houten box uitgeladen en daar bovenop stond .... George zijn zilveren krukje! Zo grappig, vooral omdat dat ding echt blikkert in het zonlicht.
Verder herkende ik niet zoveel. Maar er werden wel veel lekkere zitfauteuils uitgeladen. Oh ja, en twee fatboys, lol. Ik kreeg meteen zo'n fantasietje dat zijn échte dressingroom er een stuk minder sophisticated uitziet dan wat we te zien kregen in the Road to Wembley. Niks prachtige smaakvol ingerichte ruimtes met bossen rozen en lelies, gewoon een tv en wat fatboys.
Goed, de vrachtwagens reden al meer dan een uur af en aan toen er opeens zo'n heel klein wit bestelautootje aan kwam scheuren. Daar kwamen een aantal kleine kartonnen doosjes uit. Het had iets heel komisch. Ik was zooo nieuwsgierig wat daar nou in zit dat absoluut niet vervoerd kon worden in één van die vele grote vrachtwagens. Misschien was het wel heel kostbaar of breekbaar. De computerbestanden van de graphics of zo. Of de laatste dvd van Catherine Tate.
Al met al heb ik zo'n 3 uur van het laden gezien en ze waren al in volle gang toen ik arriveerde. Hard werken dus.
No comments:
Post a Comment