Please read on for the in-depth review (in Dutch). Don't speak Dutch? You might want to take a look at my 25Live review of 2008.
George Michael in New York: het (podium)beest is los
Sorry, het heeft wel erg lang geduurd voor ik wat laat horen, want we konden met onze jetlag-oogjes geen internetcafe vinden. Ze zijn niet zo alomtegenwoordig als in Dublin, Londen of Belfast. Maar nu hebben we dan toch een tent gevonden die nu eens niet tien dollar per uur vraagt, nota bene in dezelfde straat als de YMCA waar we verblijven.
Maar goed, we zitten hier dan toch in New York (Queens) en ik wil graag iets vertellen over het concert van afgelopen maandag.
De highlights staan natuurlijk al op de diverse sites, maar eentje meer kan nooit kwaad. We hebben voor het concert van woensdag (vanavond dus) ook kaartjes en nog voor Washington. Die verslagen hoop ik wat sneller klaar te hebben.
OK, daar gaan we weer! Maandag was mijn 15e 25Live concert!
Je zou denken dat je bij de 15e keer niet echt meer voor verrassingen komt te staan Op hoeveel manieren kan je tenslotte zeggen Hello <vul in:plaatsnaam> How you doing?. Maar verdraaid George heeft het hem toch geflikt. Ik was totaal overrrompeld door de show. Hij heeft - voor mij in ieder geval - elk jaar toch een nieuwe show weten neer te zetten. Vooral omdat hij zichzelf elk jaar als performer weer opnieuw uitvond.
Er stond toch ieder jaar een totaal verschillende George op het podium. 2006 vond ik echt het jaar van de hernieuwde kennismaking en de hervonden liefde. En oh God, wat was hij nog dankbaar en zo overduidelijk geraakt dat we hem niet vergeten waren en dat we echt nog fan waren en van hem hielden. Ik zal niet snel vergeten hoe ontroerd hij overkwam toen hij afscheid van ons nam, die laatste avond in Ahoy. "Thank you for singing with me. Aww. Zo lief!
En 2007 was duidelijk het jaar van het herwonnen zelfvertrouwen. Hij was niet alleen meer die fantastische stem op pootjes, maar echt sex-on-legs, beetje cocky, makkelijk contact makend met het publiek en zo. Enne, waar hij in 2006 zijn linkerarm nog in een onzichtbare mitella hield, was hij nu superbeweeglijk. Dank zij dat rottige linkerhandje heb ik echt tientallen bewogen foto's, lol.
En 2008? Tsja, ik vind hem inmiddels een echte showman, maar dan in de goede zin van het woord. Show, gebaseerd op fantastisch talent dus, niet show in plaats van talent. Echt een superster op het podium, super veel en makkelijk babbelend en hij gaat helemaal los tijdens de dansnummers. Blakend van zelfvertrouwen, overtuigd van zijn kunnen, het publiek compleet meester.
Dit is een totaal andere performer dan die stille zanger die ik oktober 2006 tijdens mijn eerste concert zag in Obherhausen. Toen deed hij amper een mond open, behalve om te zingen natuurlijk, lol. Ik vind het helemaal fantastisch dat ik die hele ontwikkeling van nog wat verlegen zanger tot ultieme showman heb mogen meemaken. Heel bijzonder.
En die stem, die stem, die wordt verdorie elk jaar maar beter. Stiekem denk ik dat zijn stem het ook heerlijk vindt om weer voluit gebruikt te worden, alsof niet alleen hijzelf maar ook zijn stem er super veel zin in heeft elke avond. Verdorie, want wat was hij in vorm. Daar waren we al voor "gewaarschuwd" Toen we maandagmiddag de kaartjes kwamen ophalen bij de boxoffice, kwamen we twee meiden tegen die we ook in de rij in Dublin en Belfast hadden gezien. Ze hadden al een hele rits concerten aan de westkust achter de rug en waren superenthousiast. " Hij zingt zo goed, pakt bijna alle hoge noten"! Hij moest ook wel, want het Amerikaanse publiek kent de songteksten gewoon niet zo goed omdat ze hem weel langer "kwijt" waren dan wij. Misschien moet het publiek ook een auto-cue hebben?
Opstelling van de zaal
Hij had zo ongeveer de 2006 opstelling, met de oplopende linker en rechter vleugeltjes en de podiumtong was weer 6 reepjes breed. Aan de tong vast zat een soort van catwalk recht de vloer op. De catwalk liep uit op een 2e klein podiumpje, in de zaal. Het was wel spectaculair, maar deed ook iets af van de geniale eenvoud van alleen het videopodium. Maar voor de happy few op de vloer naast het podium was het natuurlijk fantastisch. Ik zag werkelijk groen van jaloezie. Grrrr, George deelde links en rechts handjes uit, was superdichtbij. Lucky bastards!! Nee hoor, niet bitter!
Setlist
Gone but nog forgotten Ik was manmoedig spoiler-vrij gebleven, en had de setlist op de GM-site niet bekeken. Dus de setlist was voor mij een zeer aangename verrassing. Er waren nogal wat nummers van de setlist afgevoerd.
- Shoot the dog. Ja,hier was ik nog het meest nieuwsgierig naar, van tevoren. Zou hij wel, zou hij niet. "t Zou natuurlijk career-suicide geweest zijn om in het hol van de leeuw Shoot the dog te doen, maar goed, dat heeft hem nog nooit tegen gehouden, lol. Ik had hem er nog wel voor aangezien om zo koppig te zijn om het wel te doen. Maar zoals Mary heel snugger opmerkte, dat nummer is inmiddels bijna achterhaald. Blair is al foetsie en Bush ook bijna. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het blije gesjor aan de blair-hond wel een beetje miste, lol. En vooral het eindeloze gehannes voor dat ding weer weggeborgen is, dat maakte de pauze altijd wel vermakelijk.
- Praying for time. Ach, da's nooit mijn favoriet geweest. Duurt naar mijn smaak een tikje te lang. bovendien had heel Amerika het nog kunnen horen bij de Idols finale.
- Jesus to a child. Ja, die miste ik wel, heel erg zelfs. JTAC duurt ook eindeloos, maar aan het eind zit ik altijd met een dik brok in de keel. Ik kan me niet niet voorstellen dat-ie die in Londen straks ook overslaat, maar we zullen zien.
- Edge of Heaven Super jammer, maar ja, dat zat er met dit publiek natuurlijk echt niet in.
- En verder ontbrak natuurlijk My mother had a brother. Dat is ook zo'n zeldzaam juweeltje, in 15 concerten heb ik die maar drie keer gehoord. Alle drie de keren overigens een intens emotionele ervaring. Maar dit was niet de show voor dat soort breekbare nummers. Ik ben al langblij dat ik het uberhaupt eens live heb mogen horen. Enne The First time ever was een waardige vervanger.
Voor de pauze
Nou, wat zong hij dan wel! Allereerst de graphics, wat zijn ze mooi! Net als zijn stem worden ze elk jaar een stukje beter, met al die ervaring kunnen ze nu natuurlijk echt alle mogelijkheden uit het videoscherm halen.
Hij startte met Waiting, voor Amerika natuurlijk een logische keuze. Ik had nog even gehoopt dat hij met Feeling good zou beginnnen, maar die kwam later voorbij. Yippie, dat nummer ben ik he-le-maal weg van. Waiting dus, met nieuwe graphics. Het publiek ging helemaal uit zijn dak. En toen de deur openging was het helemaal raak. Ik was bijna een beetje jaloers op alle mensen die de opkomst voor het eerst meemaakten. Dat is zo'n magisch moment, super gewoon.
En daarna gingen we snel door met Fast Love, maar niet de singleversie, onderweg bleek het Fastlove part II, Fully Extended Mix te zijn. Cool! Een van mijn favoriete mixen. Ik had het eigenlijk pas door toen we met zijn allen " Yeah, Yeah,Yeah, Yeah, I got me some" zaten te brullen. Dat stuk moet ik altijd zo vreselijk om giechelen. Alleen George kan het verkopen om zo ontzettend te jubelen over het feit dat-ie sex heeft gehad. ieder ander zou ik het een tikkie dubieus vinden, maar bij onze Sjors vind ik het hilarisch. Alsof hij het (sex dus) zelf uitgevonden heeft, zo extatisch en blij klinkt hij. Malle jongen. Echt een begin met zes uitroeptekens dus! En zo leuk en onverwacht dat hij de mixen aan zijn setlist had toegevoegd. En zo zat dus I'm your man helemaal aan het begin. Mijn avond was dus al goed, maar het werd nog veel beter.
Goed, na Fastlove en I'm your man, maakte hij voor het eerst contact met het publiek. En hoe! Hij vertelde een ellenlang verhaal om te verklaren waarom er zo lang niets van hem vernomen was in Amerika. En nee, " it wasn't because I'm gay"! Volgens hem lag het allemaal aan zijn lawsuit tegen Sony. Nou hoe het ook zij, het is zijn waarheid!
Maar hij bedankte het publiek heel oprecht omdat zij er zoveel voor hadden moeten doen om hem weer terug te vinden. You had to seek me out! En hij vond zijn Amerikaanse publiek dus "very special people". Nou ja, game, set and match natuurlijk. Iedereen super enthousiast.
Toen we het publiek zagen, hadden we in eerste instantie het gevoel dat er relatief weinig fans waren en heel veel mensen die gewoon een avondje uit waren. Heel veel jonge stelletjes en zo. (Zo gappig, George maakte er nog een grapje over dat hij er zich van bewust was dat er heel veel boyfriends meegesleurd waren naar zijn show en dat hij zijn best wilde doen om het voor hen ook leuk te maken Helemaal fout gedacht hoor. Iedereen was fan, en dat wilden ze laten horen ook. Wat een kabaal! George vertelde ook nog dat we vooral veel dingen van Faith zouden horen, omdat dat het laatste album was dat zijn amerikaanse publiek nog echt had meegekregen. En 25Live 2007 was echt topzwaar met Older songs, nu deed hij vooral veel Faith. En hij wilde het echt een "special night" maken. Um, da's wel gelukt!
Father Figure ging er in als koek! Everything she wants en Too Funky gingen natuurlijk ook lekker. Verder deed hij nog een ander nummer van Faith (weet niet welk, te lui om het op te zoeken, lol) En nog First time ever maar dat was toch een beetje te veel van het goede. Een groot deel van het publiek zag het als kletspauze, jeetje mensen, snufferd dicht!! Luisteren!!
Hij eindigde deel 1 van het concert met Star People. Maar voor mij was het hoogtepunt een ander nummer. Voor mij er elk concert altijd 1 nummer dat zo geweldig is, dat je daar helemaal stil van wordt. Dat alle kosten in geld, tijd en moeite, om er bij te kunnen zijn helemaal goed maakt. Dit keer waren er twee van die topnummers. Voor de pauze was dat One more try. En ook hier weer een alternatieve versie: the live gospel version. In deze versie is het is na MMHAB misschien wel mijn favoriete GM-song. Ik had nooit gedacht dat ik dat nog ooit live zou horen. Ik was echt supergelukkig op dat moment. Zo gaaf! George en de zangers gingen in een cirkel staan midden op de tong en zongen zich helemaal leeg. De opstelling leek op dat stukje in Road to Wembley als ze zich met een spiritual warm zingen voor opkomst Ik heb het al vaker gezegd, ik vind dat George een gospel album zou moeten maken. Wat zou dat geweldig worden. Ja, ik weet het, gaat niet gebeuren, maar een mens moet toch nog wat te wensen over hebben, lol.
Wat verder opviel tijdens de eerste helft dat het zwaartepunt van de show echt bij George lag. All George (nearly) all the time. Hij steunde veel minder op zijn zangers, vond ik. En wat belangrijker was, het publiek had noodgedwongen een veel kleinere rol dan in Europa. Daar leek het soms wel alsof we met zijn allen samen het concert gaven. George Michael in concert met very special guest star: the audience, lol. Maar ja, als je publiek de teksten domweg niet kent, dan moet je het toch echt helemaal zelf doen. Het gaf een heel andere sfeer, minder intiem zeg maar. Zou George het zelf ook een beetje jammer vinden? Sinds jong broekje is hij duidelijk dol op een sing-a-long. Kijk maar naar de beelden van Do they know it's Christmas, en de slotnummers van Live Aid en Live8. Daar staat George midden tussen al die andere muzikanten te glunderen, singing his little heart.
Na de pauze
We startten net als in 2006 met Faith. Vanzelfsprekend ging het dak er af! Fun, fun, fun!
Oh gunst, nu herinner ik me plotseling dat hij een nieuwe percussionist heeft. De gitarist van Faith is nog wel dezelfde, ik moet altijd wel lachen om die man. Ook dit keer was er weer een grappig moment met hem. Op een gegeven moment ging George Kissing a fool zingen op het catwalk-podium. De muzikanten moesten daar dus ook heen, maar voor het volgende nummer moesten ze natuurlijk weer op hun gewone plek zitten. Dus zag je die gitaristen een supersprint maken, terug naar hun steigertje.
Ok, snel de hoogtepunten, internetkaart is bijna op. Feeling good, feeling good, feeling good. Oh Jezus, wat is dat toch een goed nummer en wat zingt hij het prachtig. Extra toegift: A different corner.
En aaaah, Careless Whisper, wat heb ik jou gemist! Zoals George zelf na de laatste tonen zacht opmerkte: unbelievable.
En het awww moment van deze avond. George bekende dat hij zo zenuwachtig geweest was voor deze show "the big one", zo bang dat hij het optreden zou verkloten, dat hij zondagnacht niet had kunnen slapen. Hij had maar 3 uurtjes geslapen, legde hij uit. Dus nu zagen we hem op drie uur slaap! Nou hij was opmerkelijk fief hoor. Hij deed nog net geen radslagen op het podium, maar al het andere wel. Hollen, springen, dansen. Een brok energie. En dat kwam volgens hem door ons, hij kreeg al die energie van ons. Awww. En daarom vind ik George dus geweldig.
Wat ik nog niet had verteld over maandag is hoe veel George wel niet praatte tijdens de show. Hij was op zich ook een beetje hyper of zoals ze bij ons thuis vroeger zeiden "een tikkeltje huifia". Hij kwekte en kwekte maar door, over van alles en nog wat, ik heb hem nog nooit zoveel horen praten. Hij was ook vrij grappig en heel, heel vlot. Van te weinig slaap raakt hij echt een beetje los, lol! Hij maakte zelfs grapjes over het feit dat hij zoveel praatte, na de introductie die inderdaad ellenlang was, maakte hij een opmerking dat als bij de Oscars acteurs te lang bedanken het orkest gewoon begint te spelen. En dat hij nu ook zo'n signaaltje had gehad: Shut up and sing! Lol.
Hij had ook nogal wat politiek getinte uitspraken. Wij vonden het allemaal niet zo bijzonder, maar waarschijnlijk was het voor Amerikanen buitengewoon schokkend dat een niet-Amerikaan zoveel commentaar had op hun maatschappij. Voor An easier affair vroeg hij nog even na of ze in New York inmiddels gay marriage hadden. No? Well, you should have! Ja, da's natuurlijk makkelijk scoren, George.
Voor Kissing a Fool volgde nog een heel verhaal over de aankomende presidentsverkiezingen, dat hij na 4 maanden CNN kijken nog steeds niet te horen had gekregen wat precies de standpunten van de kandidaten waren maar dat hij dacht dat "you deserve a change" en dat wat hem betrof een team Obama/Clinton een uitstekend idee was. Het zou in ieder geval aantonen that Obama "has balls". Die George, altijd even fijnzinnig, lol! (Ik meende uit het praatje van woensdag te kunnen opmaken, dat de recensent van de New York Times al dat politieke gebabbel niet had kunnen waarderen, lol. 't Is ook nooit goed, zingt-ie als een nachtegaal, wordt-ie weer afgerekend op zijn gekwebbel.)
En dat hij echt niks tegen had op Amerikanen, hij had tenslotte al jaren een relatie met "mister (lol!) Kenny Goss". (Hier kreeg hij meteen een gigantisch applaus voor, New York luvs the gays, lol. ) Maar dat hij inmiddels door had dat het in Amerika net zo is als in Engeland, de regering bezorgt de brave burgers "a bad rap". Bla, bla, bla, slechte regering, bla, bla, bla, stem op Obama. Zoals hij zelf al zei: Shut up and sing!
Blijkbaar was hij of geschrokken van de recensie, of hij was door iemand in "team George" eens stevig toegesproken, want woensdag hield hij zijn kaken weer een stuk beter op elkaar. De spanning was er denk ik nu ook af omdat het maandag zo goed gegaan was.
No comments:
Post a Comment